Brimstone

Leuk nieuws voor alle Beaglefreaks! Op de prestigieuze Westminster Hondenshow  in Amerika (vergelijkbaar met de Crufts in Engeland) is de Beagle K-Run’s Park Me In First (roepnaam Uno) Best in Show geworden.

K-Run’s Park Me In First
Ras: Beagle tot 15 inch
Sexe: Reu
AKC: HP 16966001
Geboortedatum: 5 mei 2005
Fokker: Kathy Weichert & Leah Bertagnolli
Vader: Ch Windkist A Walk In The Park
Moeder: Ch Legacy’s Lil Secret At K-Run
Eigenaars: Caroline Dowell & Eddie Dziuk & Jon Woodring & Kathy Weichert

Brimstone is geen grote fan van hondenshows, vooral omdat ze een negatieve uitwerking hebben op het verantwoord fokken van een ras, maar eerlijk is eerlijk, dit vindt ze toch wel een beetje leuk.

Op de site van de Westminster Kennel Club staan video’s van de keuringen van alle rassen en de groepen. Voor de Beaglefans is dit de link naar de Beaglekeuring.

Toevoeging

Op internet nog een superleuke video gevonden van het moment dat bekend wordt gemaakt dat Uno de winnaar is. Hij lijkt er zelf ook nogal verguld mee. De video stond bij dit aardige verslag over de winnaar.

Brimstone heeft vandaag voor het eerst geprobeerd filmpjes met haar fotocamera  te maken. Het is even wennen. Maar ook het bewerken en in het juiste formaat zetten om het op het log te krijgen is een…………..uh…………..leerproces.

Het eerste probeersel wordt even geshowd. In de toekomst komt er meer, zeker wat langer en wie weet van betere kwaliteit. Er lopen hier genoeg filmsterren in de dop rond tenslotte.

Op het filmpje is te zien dat de hekjes naar het achterspeelveld opengezet worden. Dat gebeurt bijna elke dag, maar toch is het steeds een moment van grote vreugde en opwinding, een hondenpoot is gauw gevuld.

Het filmpje start als je op de foto klikt. Vergeet niet je geluid aan te zetten!

Gwen en Caitlin hebben vanmorgen de koppen bij elkaar gestoken. Brimstone zat er zo zielig bij, ze moest een beetje geholpen worden in huis.

 Ze dachten er een tijdje over na, ook omdat het een verrassing moest zijn. Dus niet iets aanpakken in de huiskamer, dat ziet ze direct. Aan de slag in de slaapkamer dan maar, dat stapeltje tijdschriften naast het bed was ze al langer een doorn in het oog.

En wat was Brimstone blij toen ze zag wat ze hadden gedaan! Gelukkig voelt ze zich iets beter dan gister. Het oor steekt wat minder, alhoewel het hoofd nog met watten is gevuld. Nog een paar van die ‘natte krant dagen’ en het leed is weer geleden.

Gwen en Caitlin vonden het na gedane arbeid goed rusten ……………even relaxen op de bank.

Gelukkig hoeft Gwen niet echt onder de wol. Ze speelt hoe Brimstone zich voelt. Niets ernstigs, een fikse griep en een oorontsteking. Van echt lekker onder de wol kruipen kan geen sprake zijn, want de honden en katten moeten hun dagelijkse verzorging hebben. Maar van veel meer dan dat en een beetje duf voor de pc hangen komt het niet. Het loggen staat dus even op een laag pitje.

Caitlin heeft een mooie potscherf opgegraven. Op een rustig plekje ligt ze er lekker op te knauwen.

Roosje komt eens voorzichtig kijken wat ze daar nou toch wel heeft, je weet nooit of het eetbaar is tenslotte. Caitlin vindt die belangstelling hoogst ongewenst.

Roos vindt er gelukkig niets aan en loopt door. Maar daar is de volgende bemoeial, Gwen. Caitlin’s beste vriendin, maar nu even niet!

Caitlin besluit om haar meest dreigende blik in te zetten, dat helpt.

Het is haar scherf, laat dat aan iedereen duidelijk zijn. Ze geeft hem nog maar eens een likje, ‘lieve scherf’.

Vanmiddag had Gwen een afspraak. Om twee uur werd ze verwacht bij trimsalon ‘De Cirkel’ in Wapserveen. Gwen heeft het niet zo op die knipscharen, maar er moest nu toch wat gebeuren. Gelukkig is Connie heel lief en viel het allemaal best weer mee.

Een fotoverslag van de metamorfose in werking.

Nog wat kleine oneffenheidjes wegwerken en Gwen kon weer naar huis om samen met de Beagles door de modder te gaan rollen.

Er was gistermiddag een klusje te doen op het achterspeelveld. Alle honden stonden te trappelen om samen met de baas aan de slag te gaan.

Een spar die al op de planning stond om omgehakt te worden, omdat hij niet best meer was, had de eer aan zichzelf gehouden en was spontaan omgeknakt. Er bestond een klein risico, dat hij het hek zou beschadigen, dus er moest direct worden geruimd.

Het eerste afgezaagde stuk naar de takkenstapel brengen werd nog wel interessant gevonden. Een paar honden liepen erbij om te kijken of het wel goed ging.

Gaandeweg de klus vertrouwden ze wel dat de baas het alleen afkon. Ze gingen zich in ieder geval weer bezighouden met hun eigen dreuzeltjes. Gard stond zelfs even flink in de weg.

Maar toen de hele spar hun takkenberg mooi roodbruin had gekleurd kwam er toch nog een inspectie.

Het lijkt nu een gigantische berg, maar over een paar maanden zullen van de spar alleen nog de stukken stam over zijn.

Vanmorgen was het echt van dat weer om eens lekker rond te kijken in de tuin. Gwen en Caitlin mochten mee. Ze hadden al gauw de bolletjes gevonden die boven de grond uitkomen.

Caitlin had eigenlijk wat anders te doen. Deze ochtend wilde ze een nieuwe oorstand uitproberen. Een staand oor, voor de verandering lang niet gek.

Terwijl ze daar druk mee in de weer was, genoot Brimstone van het zonnige uitzicht over de es. En van de buurpaarden natuurlijk.

Deze dame hoefde geen andere oorstand, maar poseerde heel netjes.

Gwen laat het boek zien waar Brimstone sinds gistermiddag ingedoken is. ‘Ben ik dat?’ van wetenschapsjournalist Mark Mieras. Het beschrijft wat er via wetenschappelijk onderzoek inmiddels bekend is over de werking van de hersenen. Mieras verstaat de kunst om dit toch wel gecompliceerde gebied duidelijk te beschrijven. En hij richt het verhaal specifiek op de lezer, waardoor die zich steeds verbaast over de rol van alle kwabben, kernen en neuronen, zonder dat het ‘ik’ daar enige invloed op uitoefent, zelfs amper weet van heeft.

Voor elk gezicht dat we kennen/herkennen liggen er specifieke ‘op maat’ gemaakte neuronen in onze hersenen. Die blijven jaren bestaan zodat het ook mogelijk is iemand te herkennen, die we al jaren niet hebben gezien. Deze in het sociale leven onmisbare functie gaat niet alleen op voor mensen. Voor andere sociale dieren geldt iets vergelijkbaars. Bij schapen is vastgesteld, dat zij speciale neuronen hebben die gevoelig zijn voor schapengezichten. Een schaap kan minstens 50 soortgenoten herkennen en onderscheiden. Zelfs twee jaar nadat schapen elkaar gezien hebben is de herkenning nog aanwezig.

Voor honden beschrijft Mieras soortgelijk onderzoek niet, maar aangezien honden een zeer sociale diersoort is zal het mechanisme niet verschillen. Het verklaart wel veel onderling hondengedrag, ze zien elkaar als te onderscheiden individuen.

Brimstone hoopt dat haar honden wat neuronen gespendeerd hebben aan haar gezicht. Zal vast wel, voor een groot deel van de meute was dat het eerste mensengezicht dat zij in hun leven zagen.

Voor wie meer over het boek wil weten, klik op deze link . Er is daar ook een video te zien van een interview met de schrijver.

Meestal kan Brimstone erg enthousiast  zijn over water. Een beetje regen is ook welkom. Maar vandaag overdreven de weergoden. De doorgang naar het achterspeelveld was veranderd in een slootje. Vandaag bleef het hek dicht..

De honden hadden er weinig problemen mee, met hondenweer blijven ze liever binnen.

Caitlin had zich buiten gewaagd en ze vertelt de andere "niet doen jongens, het is nat"

Als het dan even niet regent dan willen ze wel een frisse neus halen, maar leuk………..nou nee.

Lekkere gaten zijn ineens poeltjes. Morgen wordt het beter. Kop op! Op de Drentse zandgrond zakt het water weer snel weg. De wasmachine en droger hebben vandaag overuren gedraaid. Alle natte dekens moesten voor de nacht wel weer vervangen zijn door droge.

En Brimstone zelf? Hoe ziet die eruit na zo’n natte dag?

Als een moddermonster! De honden hebben toch niks nuttigers te doen dan hun modderpootjes om het vrouwtje te slaan. Daar zijn ‘helaas’ geen foto’s van.