Pen, pen, candy, please
Deze fantastische oude jeep was het vervoermiddel voor een dag voor vriendin J., twee andere Nederlandse toeristen en Brimstone tijdens hun vakantie in The Gambia. Het zuidelijk gelegen binnenland werd ermee doorkruisd.
Kinderen in de dorpjes weten dat toeristen vaak pennen en snoep uitdelen. De jeep werd dan ook al snel omringd door kinderen die vroegen om ‘pen, pen, candy!’. Er zat gelukkig het nodige in de tassen.
Binnen korte tijd kwamen er zoveel kinderen dat het een kleine chaos werd. Onze gids vertelde ze een rij te maken en dat gebeurde dan ook direct netjes.
De rij werd ook steeds aangevuld. Op de foto hieronder zie je nog een kind aankomen rennen. Het jongetje rechts bekijkt zijn nieuwe pen.
Brimstone heeft een dubbel gevoel bij deze uitdelerij die door veel toeristen wordt gedaan. Het is natuurlijk leuk om de kinderen blij te maken met een kleinigheid, maar het heeft ook iets van het uitdelen van aalmoezen vanuit de koets.
Verder lezen, klik:
De compounds in dit dorpje zijn niet, zoals in meer ’stedelijk’ gebied, geheel afgesloten door golfplaat of stenen muren, gewone paaltjes geven de grenzen aan van het familie-erf.
Op de erven staan slechts wat eenvoudige huisjes. Het leven speelt zich voor een groot deel buiten af. Na dit dorpje volgt weer een lange stoffige weg.
B & J waren in de maand maart in Gambia. Het heeft dan alweer een flinke tijd niet geregend, de droge tijd loopt van november tot half mei, begin juni. Toch zie je wat van de weg af kleine gehuchten in een relatief groene omgeving liggen.
Doordat deze huizen wat verder van de weg liggen ontbreken hier de hordes kinderen, die graag een cadeautje willen.
Wel spraken we even met deze vader met z’n dochter, die langs de weg liep. Vriendin J. had de kleine een snoepketting omgedaan, die ze niet echt begreep. Behalve deze ketting draagt het meisje ook een snoer met drie kleine pakketjes eraan. Heel veel babies en kleine kinderen dragen deze zogenaamde juju’s rond de nek, pols of enkel. In de leren pakjes zit een door een marabout (tussenpersoon tussen Allah en de mensen) geschreven tekst uit de koran. De juju’s moeten de kleine kinderen beschermen tegen kwade geesten. Het meisje draagt rond haar middel tevens een belly-belly, ook deze dient hetzelfde doel.
De weg ging weer verder langs dit half droge meer. In de zomer, de regentijd, is het een grote watervlakte met weelderige groen er omheen.
In de oeverbegroeiing die de droge tijd heeft overleefd loopt een aantal runderen hun kostje bij elkaar te scharrelen.
Het zijn flinke dieren, die er zeer goed doorvoed uitzien.
En dan nadert de jeep de kust weer. Het einde van een rit door ‘The country’.
Alle Gambia 2007 logs op een rij
The Gambia - The first encounter
dinsdag 29 april 2008 om 7:56 am
Precies mijn mening Brimstone!
Wel mooi voor de kinderen, maar schieten ze daar iets mee op?
Ik denk dat materieéle hulp beter is als dit almoezengedoe.
dinsdag 29 april 2008 om 8:11 am
Even diep slikken…….Wat een ervaring was dat!
Het is echt zo dat wij de “toubabs” de kinderen leren schooien!!
Enne…in de ene hand een pen o.i.d., terwijl de andere hand omhoog geheven wordt.
In gehuchtjes waar geen blanken komen, doen ze dat niet.
Dat hebben we zelf ondervonden.
dinsdag 29 april 2008 om 8:44 am
Toen ik in mijn reader de kop zag, en daarna de foto van de jeep, dacht ik eerst dat je het over de Bevrijding van 1945 ging hebben…:-)
dinsdag 29 april 2008 om 8:47 am
Ja dat is heel erg.Onze dochter heeft een rondreis door Kenia en Tanzania gemaakt en dit vond ze het moeilijkste.
dinsdag 29 april 2008 om 8:48 am
Toen wij destijds, midden jaren negentig van de vorige eeuw, in The Gambia waren, hadden we ons vooraf ook uitgebreid voorzien van pennen. Wij hebben toen onder andere een school bezocht, waar men ook dolblij met deze gift was. Om nooit te vergeten.
dinsdag 29 april 2008 om 9:20 am
In Marokko maakten wij ooit een lange rondreis. Er waren altijd bedelende kinderen in de steden, maar meestal werd ze dat wel verboden door autochtone voorbijgangers. Op het platteland stopten we vaak op doodstille plekjes voor een foto of iets te drinken en uit het niets kwamen dan ineens troepen kinderen opdoemen. Vragend om geld. Ik moet je bekennen dat ik op den duur dat gedoe begon te verafschuwen. Kinderen horen niet te bedelen, ze moeten lekker spelen en leren. Ik kan me nog herinneren dat ik ergens in een dorpje snoepjes, ballpoints en kleurpotloden aan het uitdelen was. Eén grotere jongen wees zowel een snoepje als een pen hooghartig van de hand. Hij moest en zou geld hebben. Er is een hoop mis in ons land, maar gelukkig hoeft hier niemand op straat te bedelen. Bij een Thaise rondreis hebben wij helemaal geen bedelaars meegemaakt. Wel enthousiaste begroetingen door groepjes schoolkinderen (in keurige uniformpjes) die graag Engels wilden spreken met ons.
dinsdag 29 april 2008 om 10:37 am
Ik volg je reis aandachtig. Moeilijk punt dat bedelen. Inderdaad zou er iets structureels opgezet moeten worden.
Het is wel een heel lieve foto van dat kleintje met die tegelijk die beschermdingen EN die snoepketting om. Maar Pa heeft wel een echt Nike-shirt aan; vind ik prima, maar is voor mij toch een teken van welvaart of vergis ik mij?
dinsdag 29 april 2008 om 11:37 am
@ Thérèse
Dat Nike-shirt is waarschijnlijk een krijgertje/afdankertje van toeristen.
Onze gids had een oranje KNVB shirt gekregen van Nederlandse toeristen. Hij was daar zo enorm trots op.
dinsdag 29 april 2008 om 12:38 pm
Ik begrijp en deel je dubbele gevoelens. Mijn zoon en schoondochter waren vorig jaar op Bali. Zij vertelden hetzelfde verhaal….
dinsdag 29 april 2008 om 2:59 pm
ja dubbel allemaal natuurlijk ..
ik denk dat je de pennen beter gelijk naar
scholen kunt brengen .
ik neem aan dat je de pennen
daar ook kunt kopen ??
moet een indrukwekkende reis zijn geweest !
dinsdag 29 april 2008 om 5:44 pm
Is idd triest om te zien en het geeft een dubbel gevoel.
Heb het verhaal ook al eerder gehoord van iemand die in Kenia was.
Je voelt je dan niet echt lekker bij alle overdaad die wij hebben.
Verder heb je weer een mooie serie weggezet.
Gezellige koninginnedag en groetjes.
O.t Ik heb niks tegen windmolens, vind ze idd in een park waar er honderden staan bv in Flevohof nog wel mooi.
Heb er vorig weekend bij Dronten nog foto’s van gemaakt.
Maar als je daar in Bargerveen zo door de natuur loopt, verwacht je ze niet.
Zeker wil ik energie, zou anders ook niet achter de pc kunnen ;-)
Groetjes.
dinsdag 29 april 2008 om 6:44 pm
Dat dubbele gevoel….ik denk, dat er veel plekken op de wereld zijn, waar je dat ervaart….
Wij waren alweer 35 jaar geleden in Tunesië en toen had ik dat ook.
Daar werden zelfs, hoe schrijnend, de beentjes van kinderen gebroken, zodat de opbrengst van zo’n bedelpartij groter zou zijn…verschrikkelijk toch!
Heel indrukwekkend, zo’n reis.
Je hebt het mooi in beeld gebracht, Brimstone.
dinsdag 29 april 2008 om 7:16 pm
Wat een contrasten zijn er toch…Wij ‘komen om’in de overal gratis verstrekte pennen met reclame opdruk…
Kim
dinsdag 29 april 2008 om 7:16 pm
Mooie plaatjes en je dubbele gevoel kan ik mij goed voorstellen.
Maar ja ze zijn er daar op ingesteld.
En je kunt de hele wereld niet in je eentje veranderen hoe graag we dat ook zouden willen.
DAt ze om candy vragen, kan ik mij voorstellen maar een pen? Zijn ze zo leergierig? Of schrijven ze zo graag of is het gewoon een hebbedingetje?
gr eva
dinsdag 29 april 2008 om 9:01 pm
Tja, dat lijkt me niet de mooiste ervaring,
maar het zal er wel bij horen en
als je de kinderen er blij mee kan maken
is er toch niets op tegen.
dinsdag 29 april 2008 om 9:30 pm
Dat gevoel… Daar heb je wel gelijk in, maar die kinderen zien het niet zo. Die zijn blij met de pennen, de ballonnen en de candy. Ze zouden erg teleurgesteld zijn als je niet iets gaf. Iedere jeep of Landrover met toeristen wordt bestormd.
woensdag 30 april 2008 om 1:05 am
Snap helemaal wat je bedoelt, zelf ben je niet zo maar je krijgt er toch vervelende gedachtes bij.
Schiet mij te binnen, vroeger in het toen nog arme Leiden dat corpsballen van Minerva ’s winters vanuit hun koetsen hete muntjes gooiden naar de arme bevolking en een lol dat iedereen zijn vingers brandde voor een cent.
Geen vergelijking maar moest er wel opeens aan denken.
woensdag 30 april 2008 om 6:58 am
Ik kan me voorstellen dat je je niet lekker in je huid voelt bij zoveel armoede.
Je gaat je schamen om de rijkdom die je zelf hebt.
En met al die pennen die jullie verdeelden. hebben ze wel papier dan?
woensdag 30 april 2008 om 7:01 am
Precies mijn gevoel bij die uitstekende handjes. Al is het natuurlijk nog sneu-er als je niets bij je hebt om uit te delen. Weet je wat? Ik goor er nog maar weer een paar jaar als Unicefvrijwilliger tegen aan. Heb ik tenminste het idee dat ik ièts doe…. Ik zou het anders ook niet weten….
woensdag 30 april 2008 om 7:45 am
Dat dubbele gevoel snap ik helemaal. Ben zelf ook in Afrika geweest en daar de bittere armoede gezien.
Wel verrassend al dat groen in de droge tijd, een mooi gezicht. Ik ben niet zo van dat dorre. ;-)
woensdag 30 april 2008 om 8:03 am
Het is moeilijk als je geconfronteerd wordt met de armoede van anderen. Het voelt als een groot onrecht. Maar voor die kinderen is het iets waar ze ontzettend blij van worden. Dus misschien moet je het maar van die kant bekijken. Ik kan er niet zo goed over oordelen, want de enige keer dat ik me zo gevoeld heb was in Londen tijdens Kerst, toen ik overal mensen onder dekens zag liggen in portieken. En ik was daar superdeluxe op vakantie…..Nee, er klopt iets niet in de wereld. Maar het was wel een heel leuk verhaal om te lezen, hoor Brimstone. Waarvoor mijn dank!
woensdag 30 april 2008 om 12:34 pm
Ik ben er meerdere keren geweest, heel herkenbaar. Ik vind het een bijzonder land met een heel positief ingestelde bevolking. Het is een arm land, maar ik heb wel eens slechtere streken in de wereld bezocht. In Gambia lijdt niemand honger en is er onderwijs voor iedereen. Het feit dat die kinderen achter je aan rennen heeft niks met armoede te maken. Het is hetzelfde als wanneer in Nederland iemand op straat snoep uitdeelt. Dan rent ook iedereen er achter aan.
woensdag 30 april 2008 om 3:43 pm
Het doet me wat denken aan de tijd van de kralen en de spiegeltjes … Maar afgezien daarvan is het vast een mooie en indrukwekkende tocht geweest met die jeep door de binnenlanden.
OT: Goed gezien, we hebben inderdaad een kattenluikje, maar intussen hebben we geen katten meer …
woensdag 30 april 2008 om 10:22 pm
Jeeetje Brimstone wat een indrukwekkende
reis heb jij gemaakt! Ik kan me voorstellen
dat dit moeilijk is….die bedelende kinderen!
En natuurlijk is snoep of een pen niet iets
wat echt “zoden aan de dijk” zet maar….voor die kinderen op dat moment misschien wel iets wat hen even gelukkig maakt! En daar is toch niets op tegen?
Na zo’n reis zul je je vast wel weer beseffen hoe goed wij het hebben?
Groetjes,
beuzeblaadje
woensdag 30 april 2008 om 11:17 pm
ik heb niet zo’n goede herinneringen aan dat ‘uitdelen’. :-((
ik schaamde mij om mens te zijn ..
met jouw foto’s hoor ik de stemmetjes weer roepen en zie de handen weer reiken ..
donderdag 1 mei 2008 om 2:14 pm
Pennen en snoep, ik vind het meer voor de hand liggen om bij die snoep een handje tandenborstels te geven!
Kinderen zijn toch overal hetzelfde hè, als er iets weggegeven wordt, staan ze vooraan!