Brimstone

Daar kun je veel lol mee hebben, die maffe toeristen ook op de foto zetten. Deze knul stond naast het batikfabriekje in Serrekunda, de volgende stop op het programma  van de eerste tourdag.

Als je van mooie stoffen houdt, word je hier best hebberig. Ik had me voorgenomen een mooie lap stof te kopen om een oud kamerscherm een  Afrikaans uiterlijk te geven. Toch heb ik me hier, met moeite, ingehouden en dat bleek later deze week een juiste beslissing te zijn geweest.

Maar eerst de uitleg over hoe batik wordt vervaardigd. De voorstelling op de lap wordt per kleur met was ingevuld, waarna de stof wordt bewerkt.

Ik mocht zelf ook een klein steentje bijdragen. Eigenlijk best een beetje eng om zo onervaren op een vergevorderde lap te gaan verven, maar ik heb het werk niet verprutst.

Behalve batik worden in dit fabriekje ook prachtige ‘tye and dye’ lappen gemaakt. Het is de techniek die in de jaren zestig en zeventig veel werd toegpast door ‘hippe’ figuren, een touwtje strak om een punt van een lap draaien en dan in een verfbadje. Maar hier zie je toch wel de hogere kunsten daarvan.

Het volgende doel was het Gambiaans Nationaal Museum in Banjul.

Verder lezen? Klik: Read the rest of this entry »

Als ik de handdoek waar alle kettingen ingerold zijn, die tijdens de reis gekocht zijn, opensla dan ruik ik Gambia weer. Die bijna niet te omschrijven kruidige geur, waardoor ik even terug ben in het land waar ‘nice to be nice’ zo vanzelfsprekend is. Nog meer dan na mijn eerste reis in maart 2007 is het land onder mijn huid gaan zitten. Vlak voordat ik afgelopen vrijdagavond de vliegtuigtrap op zou gaan, draaide ik me nog een keer om, nog even het landschap zien. Een Gambiaan sloeg z’n arm om m’n schouder en zei: ‘je hebt nu al heimwee, kom maar weer gauw terug’.

Een week daarvoor stond ik ’s morgens vroeg op het station Meppel te klappertanden in mijn veel te dunne zomerkleren, die ik alvast had aangedaan. Daar begon de achtdaagse reis naar The Gambia. De echte start was natuurlijk pas ’s avonds met het landen van het vliegtuig in Banjul. Terug in The Gambia!

Een rondreis van een dag of 7. De eerste keer vakantie met een georganiseerde rondtour en hoogstwaarschijnlijk ook de laatste keer. Ik wist het eigenlijk al, maar nu is het bevestigd, ik ben niet zo’n mens voor dat georganiseerde. Teveel een individualist, liever het eigen plan trekken dan het aflopen van een vast programma met een clubje mensen dat weer net even andere interesse heeft.  Maar dit heeft de pret niet mogen drukken. De dingen nemen zoals ze kwamen en me af en toe lekker even terugtrekken uit het programma en van de groep heeft een fantastische reis opgeleverd.

Nog voordat zaterdagochtend de zon helemaal op was ging ik op pad naar het strand. Nou was dat niet zo’n enorme wandeling, want het Palm Beach hotel in Kotu ligt bijna op het strand. Maar toch, zoals dat gaat in Gambia, kreeg ik gezelschap. Fax, een jongen van  de ’security’ , liep gezellig babbelend met me mee. Op het strand kreeg ik er een maatje bij, een vrolijke zwerfhond. Mijn eerste foto is er dan ook een van mijn twee vrolijke compagnons.

Na het ontbijt ben ik nog even snel het strand op gegaan, even de Atlantische Oceaan in de zon zien, voordat het programma van de eerste dag zou beginnen.

Vlak naast het hotel is de zee via een sleuf een eind het land ingeslagen. Het ziet er prachtig uit, dat brede zandstrand met het riviertje. De vis op het droge zou een Butterfish zijn, maar of dat echt zo is? Hij had wel heel grappige tanden, die bijna buiten z’n bek staken.

De Katchically krokodillenpoel stond als eerste op het programma. Het hoort erbij, als je in Gambia bent moet je bijna een krokodil gaan aaien.

Vorig jaar zaten de krokodillen allemaal dik onder het kroos en was het een wat lome bende. Nu zo vlak na de regentijd zagen ze er fris uit. Ze waren ook een stuk levendiger, er was zelfs even een knokpartijtje. En er liep heel wat jong krokodillengrut rond.

En kijk wat een onverschrokken heldenmoed……………..met twee handen!!

Bij het opstaan leunde ik zelfs even op de krok, een vreemd gevoel, onder dat harde pantser voelt het zacht aan. En wat is nu het geheim? Ten eerste krijgen de krokodillen meer dan voldoende te eten, echt hongerig naar een toerist zijn ze dus niet. Ten tweede kun je deze geintjes alleen uithalen op hun achterlijf. Zou je meer bij de kop gaan kroelen, dan kun je een uithaal van hun bek verwachten.

Bij elke toerist komt dan ook iemand van de poel staan om op te letten. En als er even te weinig aaigrage mensen zijn, dan zet je een lekker potje ataya, groene thee.

De straten van Bakau, waar de poel ligt, zijn vlak na de zeer heftige regentijd van dit jaar voor auto’s niet goed begaan meer. Er moest dus een korte wandeling naar en van de poel worden gemaakt. Ik vond het al lang best, lekker door de straten lopen en het leven van alledag zien. Al gauw loopt er een sliert kinderen met je mee. Een paar jonge mannen zagen hier handel in, ze boden toeristen snoepgoed te koop aan, zodat die wat uit te delen hadden. Slim bedacht, een win-win situatie voor iedereen.
Op de onderstaande foto een straat in Bakau, weliswaar een met een redelijk wegdek.

Hoe de dag verder verlopen is volgt in het volgende log. Meer foto’s en foto’s op groot formaat van dit eerste deel van de dag op:

Brimstone XXL

Alle Gambia 2008 logs op een rij

Around the Gambia

Vanmorgen rond half vier landde vlucht OR446 uit Banjul op Schiphol. Brimstone is terug van een onvergetelijke week Gambia. De foto’s en verhalen komen op een aparte website. Maar vandaag eerst honden en katten knuffelen en wat slaperig rondlopen.

Nog even geduld jongen, volgende week is Brimstone er weer om je te aaien! Nou ja, aaien, maar wie weet durft ze volgende week zaterdag je met haar hele hand aan te raken.

 Aanstaande vrijdag vertrekt Brimstone weer naar The Gambia. Een rondreis dit keer. Voor de eerste dag staat  onder andere de Katchically krokodillenpoel op het programma. Dat is ongeveer het enige waar ze vorig jaar ook al is geweest, de rest van de reis is allemaal spannend nieuw.

Op Brimstone weblog lijkt het heel rustig, maar dat is maar schijn. Een beetje in het verborgen vindt er namelijk een discussie plaats. Al eerder, half september, werd er opnieuw gereageerd op het log "Rauw, vers en natuurlijk voer?". En nu zo in de tweede helft van oktober weer.

Het is een beetje zonde om dat bijna ongemerkt voorbij te laten gaan. Wie belangstelling heeft :

Discussie: "Rauw, vers en natuurlijk voer?"

Klik op de tag voor de gehele afbeelding

Hutje schoonmaken, hondjes/katjes knuffelen, werken, vriendinnen mailen, blogs lezen, leuke dingen op Marktplaats zoeken, kranten bijhouden, psp-en, ‘Red Strangers’ van Elspeth Huxley lezen (‘World without End’ van Ken Follett ligt al te wachten), reis naar Gambia voorbereiden, Mamma in Leiden bezoeken, herfsttuinklusjes en, en, en………………….

Vierentwintig uur in een dag is veel te weinig, achtenveertig uur dat zou Brimstone veel beter uitkomen en dan het slapen maar overslaan, alhoewel dat is toch ook heel aangenaam. Kortom, zo veel te doen en veel te weinig tijd. Maar ze zou het toch niet anders willen, want wat is zo’n gevuld leven toch heerlijk!

En bloggen? Even op een laag pitje, maar dat komt beslist weer hoger in het rijtje te staan.

Wie wil weten hoe je de tag maakt, kan het tutorial bekijken. Brimstone heeft er haar eigen interpertatie aan gegeven.

Een oerhollands servies, het imago van het Boerenbont. Toch is het motief waarschijnlijk ontstaan in Engeland, waar een aardewerkfabrikant het in de eerste helft van de negentiende eeuw heeft overgenomen uit de volksschilderkunst.

Rond 1840 zijn de Maastrichtse aardewerkfabrieken Société Céramique en Petrus Regout er mee aan de haal gegaan en met veel succes. Het patroon is opgebouwd uit slechts een beperkt aantal motiefjes en kleuren, daarom kon het gemakkelijk in massaproductie worden genomen. In de fabrieken werd de decoratie vooral uitgevoerd door vrouwen, ieder schilderde haar eigen haaltje of blaadje op het aardewerk, waarna de stapel naar de volgende ging die haar deel deed.

Er zijn wel 200 verschillende varianten van het patroon, waaronder zelfs een in Art-Deco stijl, in omloop geweest. Die niet alleen op de Nederlandse markt werden afgezet, maar ook gretig aftrek vonden in Nederlands-Indië en Zuid-Afrika. Het werd gezien als het tweede servies, dat voor alledag. Vooral op het platteland in Brabant en het oosten van Nederland was het zeer populair.

Meestal hadden de verschillende uitvoeringen van het patroon geen eigen naam, soms wel een nummer. De uitgesproken topper is toch wel het patroon dat bij Sphinx (Petrus Regout) bekend stond als nummer 15 en bij Société Céramique het nummer 483a droeg.

Het servies heeft niet van begin af de naam Boerenbont gehad, die ontstond in de volksmond pas na 1945. Het werd zo algemeen gebruikt dat de fabrikanten de naam hebben overgenomen. De Sphinx en de Société Céramique hebben het handgeschilderde Boerenbont tot 1968 in productie gehad. Daarna is het overgenomen door de Belgische fabriek Boch.

Tegenwoordig worden de blauwe motieven met mallen gespoten, maar het rood en en groen wordt nog steeds met een penseel met de hand aangebracht. En natuurlijk de karakteristieke gele stip.

Dat het bekende patroon ook qua kleur weleens afwijkt, laten deze borden zien. De ondergrond is niet helder wit en het blauw is vervangen door zwart. De borden zijn op een rommelmarkt op de kop getikt en zijn zonder merk op de onderkant.

Klik op de tag voor de grote afbeelding

Dream Reality Energy
13-04-1997      24-09-2008

Voordat het leven lijden werd ben je vandaag 
voor altijd gaan slapen.
Giekie, 
je blijft onze lieve, gekke, pupsegriet.