Brimstone

vader en zoon
Kilroy en Watson

Dream Reality Yuletide Sleipnir
27-12-2004

De bouw van het vallende spiegelhuis nadert zijn voltooiing. ‘The falling house’ is één van de twee Art Houses die gebouwd worden op camping De Blauwe Haan in Uffelte.

In het log ‘Spuitbeton en spiegels’  van juni vorig jaar is nog slechts het skelet te zien. Het door Wouter van Dijk ontworpen omkukelende huis heeft nu echt body gekregen. De onderkant is de achterkant van het huis geworden.

En steekt mooi omhoog. De vergelijking met een omgevallen pak vla is zo gek nog niet.

Maar dit pak vla heeft een echte deur en niet slechts een klepje.

Door de bolle ruiten van de deur even naar binnen gluren, daar wordt ook hard gewerkt. Wat moet het straks leuk zijn om hier in vakantie te vieren.

Een huis dat door zijn spiegels de omgeving in zich opneemt.

Het tuinvirus begint  alweer een beetje te kriebelen. Echt in de tuin aan de slag is nog te vroeg, maar het zaad voor de eenjarigen is al besteld. Allerlei plannetjes van de vorige zomer borrelen weer op. Eén van die ideetjes is om tussen de berkjes aan het eind van de tuin een interessant ornament of beeld te plaatsen. Nu is het een mooie tijd om op onderzoek uit te gaan.

‘Diverse Pluimage’ in Dieverbrug is een sfeervolle winkel in een oude boerderij. Het is een paradijsje vol met interieurhebbedingen en stoere buitenkleding. Hand stevig op de knip dus, niet dat dat Brimstone is gelukt, die twee houten katten kon ze er niet laten zitten.

Achter de boerderij ligt een flinke tuin, de buitenwinkel, waar het echte onderzoek kon beginnen. Een kleine greep uit al het moois.

Heel mooi, maar niet voor tussen de berkjes. Alhoewel er genoeg plekken zijn waar ie past in de Brimstone tuin, op de verlanglijst dus.

Moeder en kind, vertederend en mooie lijnen die het goed doen in de tuin.

Beelden die hun eigen bloemen al meenemen en waaraan veel is te beleven.

Rust en contemplatie in een stijl die doet denken aan Art Deco.

Nog meer beschouwing, maar uit een andere cultuur. ‘Vroeger, toen Brahmadatta over Varanasi regeerde, was de toekomstige Boeddha wedergeboren als een olifant.’

En waarschijnlijk nog meer religie. Welke weet ik niet, maar het is een echte bosman met z’n bladerenkraag.

De keuze voor tussen de berkjes is al gemaakt. Maar of het beeld er deze zomer al staat is nog de vraag, want er moet eerst nog flink gespaard worden.

Twee nieuwe bewoners in Huize Brimstone & Co. Aanwinsten voor de kattenverzameling in hout en steen.

De Daihatsu Feroza, roepnaam Hatschi, is tegen alle verwachtingen in niet door de APK gekomen. Ze zou nog wel gerepareerd kunnen worden, maar daar hing een flink prijskaartje aan. We hielden veel van haar, maar dat werd te gek. Ze is naar sloop, ons stoere alleskunnertje.

Haar vervangster hebben we vanmorgen opgehaald. Geen Japanse, geen 4 x 4, maar een pronte Amerikaanse dame.

Met een heel ander smoeltje, een gladde lange neus en een gestroomlijnd voorhoofd.

En vooral heel veel ruimte, je kunt er met z’n zevenen in. Maar binnenkort gaan de twee achterbanken eruit, want er moeten Beagles in kunnen en stenen en tweedehands kasten en tuinaarde en……………………………….

Het aanhangertje hebben we niet nodig meer bij onze Pontiac Transsport. Hoe ze gaat heten? Gewoon Pontie.

’s Morgens waren we de Gambia rivier overgestoken en nu gingen we weer op een pont. Niet om helemaal aan de andere kant van de rivier te komen, maar om naar Georgetown of beter Janjangbureh, de oorspronkelijk naam van het eilandje in de rivier, te gaan. Deze blauw/groene bus is de eerste die het kleine pontje op rijdt, er zouden er nog vele volgen. Ook ons busje kon er nog op en tussen alle vervoermiddelen zochten de mensen een plekje.

Ook deze twee kippen hebben de overtocht gehaald, maar erg lang zullen ze het niet meer naverteld hebben denk ik.
Natuurlijk zijn er aan de andere kant van de pont weer allerlei kleine ’stalletjes’ met etenswaren.

Janjangbureh is een plaats die een rol gespeeld heeft in de slavenhandel. Het was een aanlegplaats voor schepen uit het binnenland. In de kelders van dit gebouw werden de gevangenen voorlopig ‘opgeslagen’.

Schuin er tegenover staan de muren van een ander gebouw dat een functie vervulde in deze droevige handel.

Het maakt indruk om deze historische ‘monumenten’  te zien. Ik heb even uitgerust op de trapjes van het slavenhuis en het was fijn om daar een kort gesprekje te hebben met iemand die daar werkte. En dan sta je weer vrolijk op, zo is Gambia.

Het eiland is niet al te groot en vlak buiten de kern van het plaatsje Janjangbureh lag het Baobolong camp,’thuis’ voor de komende twee dagen. We werden verwelkomd met een wat verlate lunch. En die was echt heerlijk!

Daarna werd ons gewezen welke plek we de onze mochten noemen in de ‘hutten’. De deur rechts gaf toegang tot mijn domein.

En dat was deze vrolijke ruimte!

De bedden (en zelfs de kast) waren van beton met daarop een dun matrasje. Het lijkt niet comfortabel, maar dat viel alles mee, ik heb er heerlijk op geslapen. Nou ja, ik sliep op het bed rechts en mijn koffer op de linkse. De klamboe was ook prima in orde. En achter een muurtje had ik een douchje en toilet, ik vond het perfect. In ieder geval meer dan ik uit de reisbeschrijving had begrepen.

Nadat ik  me mijn kamertje had eigen gemaakt, daar was niet veel tijd voor nodig, ben ik het camp verder gaan bekijken. Het personeel  was enorm gastvrij en wilde graag poseren voor de camera en was vooral in voor veel plezier.

Het meisje links bovenaan met de lange zwarte rok heet KadiJatou. Met haar heb ik die middag en ook de andere dag heerlijk onder een boom met een glaasje ataya erbij zitten kletsen. Voor mij waren dat waardevolle gespreken, om  te horen hoe zij het leven beleeft in een wereld, die zo verschilt van de onze. We begonen al goed want we bleken beiden fan van Youssou N’Dour. Nadat we BA-ers  (Bekende Afrikanen) besproken hadden, sprak ze over haar trots dat zij naar school was gegaan en dat ze een baan had en daardoor geld had om haar jongere zusjes weer een kans op een opleiding te kunnen bieden. Wat me altijd bij zal blijven was haar verbijstering hoe wij met babies omgaan, ‘in een eigen kamertje? Een klein kindje hoort toch steeds bij de moeder te zijn, dag en nacht!’. En zoals zij het verwoordde, schaamde ik me een beetje, we zijn wreed met onze kleintjes. Af en toe is het heel goed om je eigen normen eens van de andere kant te laten bekijken.

Voordat de avondmaaltijd in het camp geserveerd zou gaan worden zijn we met ons Nederlandse reisgezelschapje onder leiding van onze gids nog een wandeling door het plaatsje gaan maken. En ik weet niet hoe het komt, ik bleek elke keer weer een soort magneet voor alle plaatselijke kinders. Binnen no time had ik ook hier weer een groep om me heen, die allemaal met me mee wilden wandelen, m’n hand vast houden, met me babbelen, lachen en lol maken. De foto hierboven is gemaakt door een reisgenote. En hieronder een foto van mijn kleine vrindjes. In m’n groepje waren ook meisjes, maar die wilden niet op de foto.

En toen zouden we gaan eten in het camp, een hele grote zwerm kevers had dat waarschijnlijk  ook vernomen. In ieder geval waren die neergestreken in het camp. Het doven van alle lichten, op slechts enkele kaarsjes na, mocht niet baten, ze zaten overal en ook op en in het eten. Het werd zo een echte survivalmaaltijd met kevervlees, die ik maar gelaten heb voor wat ie was.

De avond werd afgesloten met het optreden van een plaatselijke muziek- en dansgroep. Je vergeet je ‘lege’ maag gelijk. De klank van djembe’s, gezang en dans in het halfduister, precies wat je je voorstelt van een vakantie in Afrika. Helemaal op het eind had ik moed genoeg om mee te dansen met de vrouwen, ondanks veel te wit zijn en het gebrek aan het echte ritme.

 Meer en foto’s op groot formaat op

Brimstone XXL

Alle Gambia 2008 logs op een rij

Around the Gambia

B’Elanna en Kilroy liggen heerlijk samen een tukkie te doen.

Ze liggen zo lekker, je zou er wel bij willen kruipen. En dat vindt Liesje ook, dus voegt ze de daad bij de gedachte.

Voorzichtig over Kilroy stappen, die even op kijkt wie er bij komt.

Voor de helft binnen en niemand wordt boos, dus ze gaat verder.

Kilroy slaapt weer lekker door, B’Elanna wordt niet eens wakker. Liesje heeft haar billetjes er al tussen.

En dan laat Liesje zich langzaam zakken. Zo doe je dat, gaan slapen als beleg op een sandwich.

Eind december is in Huize Brimstone & Co een begin gemaakt met ‘het keukenproject’. Omdat Brimstone wat handiger wil worden met klussen gaat ze het allemaal zelf doen. Natuurlijk wordt er raad ingewonnen, mag er bij sommige klusjes een handje worden toegestoken, wordt er zeer zeker kritisch toegekeken en verschijnt er af en toe een frons als alle plannen worden aangehoord. Het geklus vindt plaats in de uurtjes die overschieten en dat zijn er niet zo gek veel, maar er is al resultaat.

Er is één hoek wit. Het plafond lijkt nu wel bruin, voordat aan de volgende muren wordt begonnen, krijgt dat eerst volgend weekend een witkwast. 
De deur links is nog niet echt mooi gedekt, het bruin blijft er nog wat doorschijnen ondanks twee laagjes verf. Het volgende bruin geschilderde hout dat wit moet worden krijgt eerst een lik grondverf, dat spaart weer uit op de best wel prijzige verf. Deze deur blijft even zo, want hij wordt toch verwisseld met de deur uit de gang.

Tussen de huiskamer en de keuken komt deze deur met glas veel meer tot zijn recht. De deur wordt niet gebruikt, de keukenkast staat ervoor.

De nu wit geverfde deur zal daar maar een klein stukje bovenuit piepen. En de bruine andere kant past beter in de gang.

De zaterdag was eigenlijk bedoeld om een begin te maken met Brocantje, maar de tijd ging veel te snel, het was zo weer halverwege de middag. Om toch nog wat aan het keukenproject te doen, is alvast begonnen met het schuren van kleine dingetjes die ook in het rood/wit moeten gaan passen.

Op de grote tafel in de huiskamer ligt een kussen voor de katten.  Ze maken er graag gebruik van om te slapen of zomaar vanuit een luxe positie naar buiten te kijken. Toen Toubab nog een kitten was, pasten ze er met gemak samen op, nu is er net te weinig plek voor Georgia’s kontje.

Georgia vindt het niet erg. Het blijft gezellig zo met z’n tweetjes.

Bovendien gaat het zwarte duveltje toch weer gauw op zoek naar kattenkwaad, dan heeft ze het kussen weer voor zich alleen.