Brimstone

Allopathie is de term die veel gelovers van alternatieve geneeswijzen gebruiken voor de moderne op wetenschappelijke inzichten gebaseerde geneeskunde. Het is een soort scheldwoord.

Demi Moore gelooft in allopathie

In het artikel ‘Allopathie is ook kwakzalverij’ toont Jan Willem Nienhuys aan dat de aanhangers van de hedendaagse homeopathie hun voorman Hahnemann verkeerd interpreteren. Allopathie is de geneeskunde voordat Hahnemann zijn gedachten verwoordde.

Hahnemann (1755 - 1843)

Hahnemann deed een poging de in zijn dagen erbarmelijke geneeskunst te verbeteren. Dat hij er met zijn homeopathie volslagen naast zat valt hem met de stand van de wetenschap in die dagen niet te verwijten. Wie echter nu nog vertrouwt op de inzichten van Hahneman negeert alle wetenschap. Wellicht zou Hahnemann zich omkeren in zijn graf als hij kon zien wat er tegenwoordig uit zijn naam voor onzingeneeskunde wordt bedreven.

Maar lees het artikel van Nienhuys, waarin het allemaal uitgebreider en heel duidelijk uit de doeken wordt gedaan.

Allopathie is ook kwakzalverij

De Amerikaanse schilder Edwin Megargee (1883-1958) is vooral bekend door zijn portretten van rashonden. Hij schilderde ook wel jachthonden in het veld, zoals Beagles, maar het grootste deel van zijn werk heeft als onderwerp showhonden. Hij streefde er naar ze weer te geven zoals de standaard, in zijn tijd, het uiterlijk voor het betreffende ras ‘dicteerde’.

Zijn geobsedeerheid met showhonden  komt eveneens tot uiting in zijn andere bezigheden. Hij was fokker van Scottish Terriers, exposant en keurmeester. Ook zat hij in het bestuur, enkele jaren zelfs als voorzitter, van The Scottish Terrier Club of America en nam tevens een prominente plaats in binnen The American Kennel Club.

In zijn opvatting over rashonden toonde hij zich een kind van zijn tijd: "blood will tell….Well bred dogs will give their all of affection and loyalty in the face of death itself. To me a purebred animal seems proud of its lineage. I have never known a pedigreed dog to be a snake or a coward when put to the test…" Zuiver bloed, afstamming en stamboeken het hoort bij het einde van de negentiende eeuw en de eerste tientallen jaren van de twintigste. Helaas zijn deze gedachten in de hedendaagse kynologie nog gemeengoed, ondanks dat de kennis over genetica en populatie-genetica enorm is toegenomen.

De grote waarde van het werk van Megargee is dat het uiterlijk van de rashonden van grofweg een eeuw geleden, toen de stamboeken nog niet zo lang gesloten waren, is vastgelegd. We kunnen daardoor goed vergelijken hoe ze in de loop van de tijd zijn veranderd. Voor de Beagle geldt dat er gelukkig niet zo’n groot verschil is, alhoewel………………hoeveel van dit soort prachtige atleetjes kom je tegenwoordig nog tegen in de showring. Ach, laten we er maar een borrel opnemen………………………

Bron o.a.: William Secord Gallery

Een oud windwerkpaard te midden van de moderne werkpaarden die met wind voor energie zorgen. De poldermolen De Goliath en het windturbinepark in Eemshaven in het noorden van Groningen een fantastische locatie voor een workshop over energie.

Met een zonnetje erbij is zo’n werkdag best uit te houden.

De Goliath is de noordelijkst gelegen molen op het vasteland van Nederland. De molen heeft de Eemspolder bemalen, een polder van zo’n 846 ha groot , waarvan de bedijking in 1876 gereed kwam. Vanaf 1979 werd het werk van de molen overgenomen door een gemaal, maar het werk zou ie nog steeds kunnen.

De nieuwe 100 meter hoge molens met hun wieken van 40 meter zorgen voor een schitterend contrast. Ouderwets en modern windwerk bij elkaar.

Meer informatie over de poldermolen op de website De Goliath.

Er is weer een hond in het Witte Huis. Familie Obama is uitgebreid met Bo, een Portugese Waterhond, van 6 maanden.

 In de jaren 60 van de vorige eeuw waren er zelfs twee ‘First Dogs’, die speelden in het Oval Office.

Him en Her de Beagles van President Johnson.

Caitlin was even zoek, maar ze is weer gevonden. Ze had zin in een Edwardian Garden Party.

Een  Santa Claus foto uit 1924, geplaatst op Shorpy. Een fantastisch weblog, waar je elke dag getrakteerd wordt op oude Amerikaanse foto’s. En je kan die foto’s groot klikken waardoor je alle details kan bekijken. Op de foto op standaard formaat is al te zien dat deze New-Yorkse kleuters voor die tijd moderne kapsels hadden, stijl flapper. Louise Brooks, een filmster uit die jaren, was een van de eerste met deze haardracht.

De kinderen op de foto, die toen ongeveer net zo oud waren als Brimstone’s moeder, zij is van 1920, hebben kapsels die op dat van Louise lijken. Niet elke kapper heeft het goed kunnen naknippen, maar het lijkt er wel op.

Als je je blik van de kapseltjes vervolgens omlaag laat gaan dan zie je slobkousjes met knoopjes, maillootjes en pofbroekjes. Voor die tijd chique geklede kinders. 

Geschiedenis van de kleine details.

Prince Albert en Queen Victoria

Toen Koningin Victoria met aan haar zijde Prins Albert in 1837 de Engelse troon besteeg was er eigenlijk al tijden geen echt kerstfeest meer. Oliver Cromwell en zijn rigide puriteinse handlangers hadden daar halverwege de zeventiende eeuw korte metten mee gemaakt. In het land bestonden nog steeds wel allerlei Joelfeesttradities, maar die kenden een marginaal bestaan.

De uit Duitsland afkomstige Prins Albert gaf de aanzet tot een radicale ommezwaai. Hij introduceerde in Windsor Castle de ‘Weinachtsbaum’, een kerstboom vol licht.

Met hun jonge gezin lieten zij zich portretteren rond hun boom waaronder cadeautjes zijn uitgestald. De gedachte van een knus kerstfeest in familiekring werd razendsnel opgepakt door de hogere kringen en de opkomende middenklasse in het Engeland van de Industriële Revolutie. De maatschappij die grote veranderingen onderging was er klaar voor, had er behoefte aan.

Binnen de beslotenheid van de familiekring werden allerlei joeltradities weer opgepakt, versieringen met groen, zingen van carols,  vuur en licht, geven van presentjes en ‘last but not least’ copieuze diners. En vooral dat goeie eten en drinken hoorden er van oudsher al bij.

De verhalen van Charles Dickens vonden gretig aftrek, niet alleen genieten, maar ook nog even denken aan de armen, en die waren er genoeg in die tijd, was ‘de echte Kerstgedachte’.

In deze sfeer komt Sir Henry Cole op het idee om kerstkaarten te gaan produceren. De eerste kaart, ontworpen door John Callcott Horsley, kent nog slechts een oplage van 2050 exemplaren, maar trekt toch de aandacht.

De reacties zijn niet louter positief. De illustraties aan weerszijde, het geven van aalmoezen en het kleden van de armen, kunnen de algemene goedkeuring wel wegdragen. Maar het hoofdtafreel van het gezellig samenzijn oogst kritiek.

‘Het goede leven’ wordt volgens sommige kritikasters wat al te expliciet uitgebeeld. Vooral het kleine meisje, dat een slokje wijn krijgt stuit ze tegen de borst. We zouden ons bijna in 2008 wanen.
Maar ondanks deze kritiek zijn de kaarten een succes en luiden ze het begin in van een eindeloze productie van kerstkaarten.

De Victoriaanse kerstkaarten hebben vaak afbeeldingen, die weinig met kerst te maken hebben. Grappige dieren, vaak katten, zijn heel populair.

Bloemen deden het ook heel goed. En dan geen winterbloeiers, maar bloemen van het komende voorjaar en de zomer worden afgebeeld.

Kinderen worden in deze tijd belangrijker. Kaarten met weldoorvoede vrolijke kinderen met cadeautjes of andere kerstattributen worden gewaardeerd.

En natuurlijk het knusse kerstgezinsleven.

Jonggeliefden in romantische kerstsfeer doen het ook goed.

Kaarten met religieuze afbeeldingen zijn er nog maar mondjesmaat. De kerstman is vaker present, op deze kaart nog in joelgroen, de kleur van de naderende lente.

Sint Nicolaas is weer terug naar Spanje. Tegenwoordig maakt hij plaats voor de uit Amerika overgewaaide Santa Claus. Of is het beter om te zeggen dat Sint een beetje blijft in de figuur van de vrolijke dikbuikige Claus?

Nederlandse immigranten hebben de legende van de christelijke Bisschop van Myra meegenomen naar Amerika. Het feest van een katholieke heilige paste eigenlijk niet bij de vaak strenge protestanten, die de overtocht naar het nieuwe land maakten. Toch bleef er behoefte bestaan aan een gulle kindervriend zo aan het eind van het jaar. Het feest van Sint Nicolaas verhuisde van de katholieke naamdag op 6 december naar kerstavond. In het begin van de negentiende eeuw werd door verschillende schrijvers Santa Claus nieuw leven ingeblazen. Het verhaal van Sinterklaas, dat in Europa al was voorzien van allerlei voorchristelijke elementen, werd herschreven. Behalve dat de schrijvers gebruik maakten van hun fantasie speelden zij ook leentjebuur bij de Scandinavische mythologie. In 1931 kreeg Santa Claus via de Coca-Cola campagne het uiterlijk zoals we dat nu kennen.

Met deze Coca-Cola kerstman halen we dus Sinterklaas weer een beetje binnen. Maar van oorsprong heeft Sinterklaas in Noord-Europa eigenlijk niets met de kerstman van doen. De kerstman, beter de winterman, komt van veel verder terug en heeft onder meer te maken met de rol die de Noorse goden Odin en Thor speelden rond de feesten van de winterzonnewende, de kortste dag van het jaar.

Odin, de eenogige god met zijn achtbenige paard Sleipnir, doodt in deze periode de ijsreus Ymir. Hierdoor kan het licht weer terugkomen op aarde en de dagen gaan lengen.  Van Odin, ook wel Yultid of de zwerver op het witte paard genoemd, wordt verteld dat hij een knapzak met brood bij zich  heeft, daarvan legt hij soms wat neer bij de schoorstenen van arme mensen, vooral als kinderen daar hun schoen hebben neergezet met wat hooi voor Sleipnir.

Thor, een zoon van Odin, staat ook bekend om zijn strijd met de vorst- en ijsreuzen. Vanuit zijn strijdwagen getrokken door twee bokken gaat hij het gevecht met ze aan. Met zijn magische hamer vermorzelt hij de reuzen, zodat er weer orde in de chaos komt en het vuur, het element van Thor, weer bij de mensen kan komen. Thor is de god, die zorgt voor de mensen, ze beschermt en ze geborgenheid biedt. Hij bezoekt ze graag in het vuur van hun schoorsteen. En misschien niet onbelangrijk,  hij heeft een enorme eet- en dranklust.

Veel van deze en andere mythologische verhalen zijn blijven doorleven in het  winterzonnewende feest, ook nadat tijdens de kerstening deze festiviteiten door de christenen werden omgebogen naar het feest van de geboorte van Jezus.

Odin links, een tekening uit 1886, en rechts de kerstman op een oude kaart. Ze hebben stijl deze oude wintermannen.

Een oerhollands servies, het imago van het Boerenbont. Toch is het motief waarschijnlijk ontstaan in Engeland, waar een aardewerkfabrikant het in de eerste helft van de negentiende eeuw heeft overgenomen uit de volksschilderkunst.

Rond 1840 zijn de Maastrichtse aardewerkfabrieken Société Céramique en Petrus Regout er mee aan de haal gegaan en met veel succes. Het patroon is opgebouwd uit slechts een beperkt aantal motiefjes en kleuren, daarom kon het gemakkelijk in massaproductie worden genomen. In de fabrieken werd de decoratie vooral uitgevoerd door vrouwen, ieder schilderde haar eigen haaltje of blaadje op het aardewerk, waarna de stapel naar de volgende ging die haar deel deed.

Er zijn wel 200 verschillende varianten van het patroon, waaronder zelfs een in Art-Deco stijl, in omloop geweest. Die niet alleen op de Nederlandse markt werden afgezet, maar ook gretig aftrek vonden in Nederlands-Indië en Zuid-Afrika. Het werd gezien als het tweede servies, dat voor alledag. Vooral op het platteland in Brabant en het oosten van Nederland was het zeer populair.

Meestal hadden de verschillende uitvoeringen van het patroon geen eigen naam, soms wel een nummer. De uitgesproken topper is toch wel het patroon dat bij Sphinx (Petrus Regout) bekend stond als nummer 15 en bij Société Céramique het nummer 483a droeg.

Het servies heeft niet van begin af de naam Boerenbont gehad, die ontstond in de volksmond pas na 1945. Het werd zo algemeen gebruikt dat de fabrikanten de naam hebben overgenomen. De Sphinx en de Société Céramique hebben het handgeschilderde Boerenbont tot 1968 in productie gehad. Daarna is het overgenomen door de Belgische fabriek Boch.

Tegenwoordig worden de blauwe motieven met mallen gespoten, maar het rood en en groen wordt nog steeds met een penseel met de hand aangebracht. En natuurlijk de karakteristieke gele stip.

Dat het bekende patroon ook qua kleur weleens afwijkt, laten deze borden zien. De ondergrond is niet helder wit en het blauw is vervangen door zwart. De borden zijn op een rommelmarkt op de kop getikt en zijn zonder merk op de onderkant.

Klik op de tag voor de gehele afbeelding

Lilith, de windgodin, werd al vereerd in Assyrië en Babylonië. In legenden en mythen wordt zij ook wel Astarte, Lamia, Lilitu en Taninsam, wat giftige slang betekent, genoemd. Op een Sumerisch kleitablet staat zij afgebeeld met vleugels, staand op leeuw, met vogelpoten, vergezeld door twee uilen. In de vroegste verhalen is zij nog een godin, maar later wordt zij steeds meer beschreven als een stormdemon, die met haar wind allerlei kwaad, zoals bijvoorbeeld kraamvrouwenkoorts, bij de mensen brengt. Ook zou zij babies in de wieg doden, vooral jongetjes liepen gevaar.

Een interessante rol speelt zij in Hebreeuwse geschriften, zoals de Talmoed en de Kabbala, waarin ze ondermeer wordt geassocieerd met de oerslang uit het scheppingsverhaal. In een andere versie van dit zo bekende verhaal zou Lilith de eerste vrouw van Adam zijn geweest. Zij zou net als Adam gemaakt zijn uit het stof der aarde. Lilith was een krachtige vrouw.  Zij eiste gelijke rechten en wilde zich letterlijk en figuurlijk niet onderwerpen en de onderliggende partij zijn. Adam en Lilith kregen daar ruzie over. En Lilith vertrok.

Adam wilde haar toch terug en vroeg aan God daarvoor te zorgen. Maar ook de drie, door God gestuurde, engelen, die dreigden haar en haar kinderen te vernietigen konden haar niet overhalen, ze hield voet bij stuk. Wel schijnt ze nog steeds wraak te nemen op de kinderen van Adam en zijn tweede, brave, vrouw Eva.

Mooie verhalen en ook veelbetekend. Vanaf de vroegste geschiedenis heeft men krachtige vrouwelijke symbolen steeds geprobeerd te verguizen en ze verantwoordelijk te stellen voor allerlei kwaad. Brimstone’s raad is, geloof er helemaal niets van. Als ze niet al Brimstone zou heten, dan was Lilith ook een hele mooie naam geweest. Misschien ‘her middle name is Lilith’ ?