Brimstone

De dagelijkse hondenwas kan weer buiten drogen. Het is heerlijk om het ’s morgens heel vroeg op te gaan hangen en dan uit te kijken over de es.

De bouw van het vallende spiegelhuis nadert zijn voltooiing. ‘The falling house’ is één van de twee Art Houses die gebouwd worden op camping De Blauwe Haan in Uffelte.

In het log ‘Spuitbeton en spiegels’  van juni vorig jaar is nog slechts het skelet te zien. Het door Wouter van Dijk ontworpen omkukelende huis heeft nu echt body gekregen. De onderkant is de achterkant van het huis geworden.

En steekt mooi omhoog. De vergelijking met een omgevallen pak vla is zo gek nog niet.

Maar dit pak vla heeft een echte deur en niet slechts een klepje.

Door de bolle ruiten van de deur even naar binnen gluren, daar wordt ook hard gewerkt. Wat moet het straks leuk zijn om hier in vakantie te vieren.

Een huis dat door zijn spiegels de omgeving in zich opneemt.

In juni was dit nog een groene vlakte met jong graan. Vorige week is het gemaaidorst. De plantenstengels met de uitgedorste aren zijn achtergebleven op het land. Vaak wordt het stro, want dat zijn de stengels, ondergeploegd.

Maar op dit veld is het stro in balen geperst en op twee hoog opgetaste wagens van de Uffelter Es gereden.

Stro kent vele toepassingen. Vroeger werd het gebruikt om karton van te maken, het strokarton. Nu gebruikt men voor karton meestal oud papier. Maar in de akkerbouw wordt stro nog steeds gebruikt om vorstgevoelige planten, zoals aardbeien, af te dekken.

En natuurlijk wordt het toegepast voor het maken bijenkorven, manden, strooiendaken en stropoppen ter afdichting tegen sneeuw van daken met holle dakpannen. Ook worden er huizen van stro gemaakt, afgedekt met een laag leem. In Nederland experimenteert men in de ecologische bouw opnieuw met het bouwen met stro, het geeft goed geïsoleerde huizen.

Maar ook is stro geschikt voor verbranding in bio-energiecentrales voor de opwekking van ’groene’ elektriciteit en warmte. Stro als brandstof is neutraal voor het broeikaseffect, want de bij de verbranding vrijkomende CO-2 is eerder opgenomen uit de lucht bij de groei van het graan. De as van het stro zou door de akkerbouwers ook weer gebruikt kunnen worden als meststof.

Maar wat gaat er gebeuren met dit stro? Heel traditioneel zal het gebruikt  worden voor de paardenstal, voor de paardenvoetjes. Vermengd met paardenmest kan het daarna weer een weg vinden naar moestuintjes om die te laten groeien en bloeien. Zo blijft het in de kringloop!

Brimstone heeft vorig jaar december al eens geschreven over de Clemenskerk in Havelte.  Pas later vond ze oude ansichten van deze kerk op internet. Daarom is ze rond de kerk nogmaals gaan kieken om te kunnen zien wat er in de loop van de jaren is veranderd. Bij bovenstaande kaart stond het jaartal 1932 vermeld.

Deze kaart is rond 1960 gemaakt. In die 30 jaar is er weinig veranderd. De kerk ligt er nog heel landelijk bij zo buiten het dorp. Misschien dat de weg er wat meer gebruikt uitziet, maar dat zal eerder door de auto’s zijn gekomen, dan door toegenomen kerkbezoek.

En zo ziet het er van ongeveer dezelfde positie nu uit. Links van de kerk is een aanbouw gekomen. De weg is bestraat, er staan lantaarnpalen en een enkel verkeersbord. Rechts achter de heg is nu de begraafplaats van Havelte. Er zijn verschillen, maar iemand die 70 jaar niet meer op deze plek is geweest zal het nog grif herkennen.

Ook van de achterzijde van de kerk bestaat een kaart, deze is uit 1967. De toren is natuurlijk te zien, het schip van de kerk en een oud boerderijtje.

Het was door bomen niet mogelijk om precies dezelfde positie te kiezen. Maar het benadert het beeld van de oude kaart genoeg om te zien dat ook hier bijna alles bij het oude is gebleven. Zoek de verschillen? Maar welke dan? Er zijn er weinig of het zou de heg moeten zijn, die er in 1967 niet stond.

Meer foto’s gemaakt rond de Clemenskerk staan in
Brimstone XXL

Als Brimstone al zou denken dat haar pottentuin wat is, dan zingt ze meteen een toontje lager als ze  bij overbuurvrouw Elly een kopje koffie gaat drinken. Elly’s erf staat helemaal vol met planten in potten.

De koffie wordt bijna koud, omdat er zoveel te zien is. Niet alleen planten, maar ook  ’oh, wat mooi’ en ‘ha, wat leuk’ voorwerpen, die deel uitmaken van deze tuin in potten.

Op Elly’s erf staan niet alleen eenjarigen, maar ook vele vaste planten die op deze manier weelderig groeien en bloeien.

Groen kan altijd meer groen gebruiken, dat laten deze flessen zien. Ze zijn leeg, Brimstone heeft dat nog even gecheckt, want ze weet dat Elly ook heerlijke vruchtenwijn kan maken.

Varens, waterplanten ‘you name it, she got it’. Tussen de vele planten zijn ook nog twee vijvertjes verwerkt (niet op de foto, foutje dat nog wordt goedgemaakt), eentje zelfs met Koikarpers.

Het zijn bijna borders. Inspiratie voor eigen terras, balkon of erf……… is ruim voorhanden.

Het bloemrijke erf scheidt de boerderij van de schuur. En deze schuur is ingericht als Elly’s galerie.

Het beschilderen van gebruiksvoorwerpen met honden, katten en andere dieren is één van Elly’s vele hobbies. Misschien overbodig om te vermelden dat in Huize Brimstone & Co al lang zo’n doos met een Beaglehoofd erop staat.

 Tussen de volière en het bakhuisje met de stektafel door gaat het pad naar ‘De Tuinen van Uffelte’ , het domein van buurman Gerrit. Maar daarover in een ander log meer. En dan loopt Kelly met haar knuffel vast weer gezellig mee.

Nee, er wordt geen extra blik politie-agenten opengetrokken om de orde te handhaven. Die zouden wel heel weinig te doen hebben.

Op een aantal akkers op de Uffelter Es wordt op verzoek van Natuurmonumenten op natuurvriendelijke wijze graan verbouwd. De korenbloemen geven een prachtige blauwe waas aan die velden.

De aardappelvelden op de Uffelter es staan in bloei. Het is een vrolijk gezicht, die witte vlakken tussen de weilanden, koren- en lelievelden. Het lijkt wel of er dit jaar meer aardappelen zijn gepoot dan voorgaande jaren. Het zal wel toeval zijn, maar 2008 is door de Verenigde Naties uitgeroepen tot International Year of the Potato 

Hiermee willen zij de rol van de aardappel in het licht van thema’s als honger, armoede en leefmilieu onder de aandacht brengen. Met een totale productie van 315 miljoen ton is de aardappel momenteel het vierde belangrijkste gewas ter wereld, na rijst, graan en maïs. Meer dan de helft hiervan werd geoogst in ontwikkelingslanden, waar de aardappelteelt een flinke opmars kent.

Behalve het doen toenemen van het bewustzijn van het belang van de aardappel als voedselbron voor ontwikkelingslanden wil men eveneens onderzoek en ontwikkeling van de aardappelteelt  promoten als een middel dat bijdraagt tot het bereiken van de Millennium Ontwikkelingsdoelstellingen.

De aardappel is  een ideaal gewas voor de meeste ontwikkelingsregio’s in de wereld: het verbruikt minder land, groeit sneller en is meer klimaatbestendig dat de meeste andere gewassen. Bovendien is 85 % van de plant eetbaar, tegenover 50 % bij granen.

Voor veel mensen in ontwikkelingslanden zal het een hele omschakeling zijn van bijvoorbeeld rijst als belangrijkste voedselbron naar aardappels. Voor ons is het zo heel gewoon. Toch werd in Nederland pas in 1727 de aardappel, voor het eerst in Friesland, als voedsel erkend.

En dan staat er tussen het wit bloeiende ras ineens zo’n lila schoonheid, zou dat een Eigenheimer zijn?

De twee gigantische lindebomen voor Huize Brimstone & Co staan in bloei. En al zijn de bloemen niet heel erg opvallend, het gezoem van alle bijen en hommels is dat zeker wel. Mensen die langswandelen kijken verbaasd omhoog naar waar dat geluid vandaan komt.

De lindebloei produceert veel honing, voordat er geraffineerde suiker werd geproduceerd was de boom dan ook erg belangrijk als bron voor zoetstof.

Lindebomen kunnen erg oud worden tot wel een paar honderd jaar. Hoe oud deze twee bomen zijn weet Brimstone niet, wellicht zijn ze geplant toen het huis begin 1900 werd gebouwd. In ieder geval stonden ze in 1979 al als twee bakens voor het huis.

Hun omvang is wel ruim toegenomen. Dit jaar of volgend jaar moeten ze dan ook iets worden teruggesnoeid, maar wel met beleid, want Brimstone & Co zijn trots op hun twee blikvangers.

Al in vroegere tijden werden ze als belangrijk beschouwd. Bij de Germanen en Kelten was de linde een heilige boom. Het zou ook een verblijfplaats zijn voor Freya, de godin van de vruchtbaarheid, de liefde en de wellust. Bovendien zou de geest van de lindeboom huizen beschermen. Huize Brimstone & Co staat er dus goed op.

De Uffelter es is nooit saai. Zo is het elk jaar weer een verrassing welke gewassen er op de verschillende akkers geteeld gaan worden. Links van dit weggetje staat graan dit jaar.

Aan de andere kant  een kleinere graanakker, die slechts gescheiden door een paardenweitje direct aan de Brimstone Tuin grenst.

En dan volgt het mais. Nu nog te overzien, maar over twee maanden een schijnbaar ondoordringbaar woud.

Een fantastische combinatie waar Brimstone zo’n vijf keer per dag tussendoor loopt. Met een klein beetje wind al lijkt het graanveld op een zee met golven en het mais begint dan, bijna sinister, te knisperen.

Hoe het zich verder gaat ontwikkelen houdt onze agrarische verslaggeefster Energy nauwlettend in de gaten.

In het album Uffelte en omgeving staan een paar foto’s op groot formaat

Op Camping de Blauwe Haan in Uffelte begint de ‘Plaggenhut’, één van de twee Art Houses, steeds meer vorm te krijgen. De buitenkant is vervaardigd van spuitbeton. Het heeft op een grappige manier het uiterlijk van een vervallen woninkje.

De ontwerper van dit kunstwerk, Teun Hocks, maakt met dit huis een kinderfantasie van hem waar, een armoedig oud huisje, maar zodra je binnen bent  blijkt dat schijn bedriegt, er gaat een onverwachte wereld voor je open. En die wereld wordt dan gerealiseerd in de zeecontainers die onder het huisje zijn aangebracht. Het is de bedoeling dat die strak, modern en van alle gemakken voorzien worden ingericht, geheel in tegenstelling tot  het huisje aan de oppervlakte.

Het tweede Art House dat op het kampeerterrein gerealiseerd wordt is ontworpen door Wouter van Dijk. Het heet ‘the falling house’. De bouw is nog niet zo ver gevorderd.

Het wordt een langgerekte ruimte. In het Uffelter Dorpsnieuws werd het ontwerp omschreven als een omgevallen pak vla waarvan een hoek in de aarde is blijven steken. Dat gaat dan voor de vorm gelden, de buitenwanden krijgen niets vlapakkerigs, die worden geheel bedekt met spiegels zodat het huis in de omgeving wegzinkt.