Brimstone

Caitlin heeft een mooie potscherf opgegraven. Op een rustig plekje ligt ze er lekker op te knauwen.

Roosje komt eens voorzichtig kijken wat ze daar nou toch wel heeft, je weet nooit of het eetbaar is tenslotte. Caitlin vindt die belangstelling hoogst ongewenst.

Roos vindt er gelukkig niets aan en loopt door. Maar daar is de volgende bemoeial, Gwen. Caitlin’s beste vriendin, maar nu even niet!

Caitlin besluit om haar meest dreigende blik in te zetten, dat helpt.

Het is haar scherf, laat dat aan iedereen duidelijk zijn. Ze geeft hem nog maar eens een likje, ‘lieve scherf’.

Vanmiddag had Gwen een afspraak. Om twee uur werd ze verwacht bij trimsalon ‘De Cirkel’ in Wapserveen. Gwen heeft het niet zo op die knipscharen, maar er moest nu toch wat gebeuren. Gelukkig is Connie heel lief en viel het allemaal best weer mee.

Een fotoverslag van de metamorfose in werking.

Nog wat kleine oneffenheidjes wegwerken en Gwen kon weer naar huis om samen met de Beagles door de modder te gaan rollen.

Wapserveen ligt ten noorden van Uffelte. De twee dorpen zijn van elkaar gescheiden door bossen, heidevelden en een  weilandengebied. Het dorp Wapserveen is echter van een geheel andere structuur dan Uffelte. Uffelte is opgebouwd als een compact dorp aan een es. Wapserveen is een zeer langgerekt veendorp dat in hoofdzaak bestaat uit één weg van 7,7 kilometer. Deze weg is opgedeeld in drie delen, het Westeinde, Midden en het Oosteinde.

Aan de noordzijde van het Oosteinde is de Nederlandshervormde kerk van het dorp te vinden. Een zeer eenvoudig kerkje zonder toren.

Reeds in 1395 was Wapserveen een zelfstandige parochie. De kerk stond toen echter niet op deze plek, in de loop der eeuwen is de kerk vermoedelijk drie keer verplaatst. Dit kerkje is in 1803 in gebruik genomen. Voor de bouw is gebruik gemaakt van de zeer oude stenen van de afgebroken kerk, aangevuld met in die tijd nieuw materiaal.

Wat de kerk echt bijzonder maakt is de losstaande klokkenstoel. Gefundeerd op zwerfkeien is het nog de enige in zijn soort in Drenthe.

Klokkenstoelen komen voor in Scandinavië, langs de Oostzeekust en in de noordelijke provincies van Nederland, voornamelijk in Friesland. Zij zijn vaak ten gevolge van armoede ontstaan en worden ook wel ‘de klokkentorens der armen genoemd’. De  klokkenstoel in Wapserveen stamt uit 1776 en maakte de bouw van een kerktoren overbodig.

De oorspronkelijke klok was gegoten in 1776 door Claudius Fremy. Het opschrift luidde ‘Claudius Fremy me Fecit’ wat betekent ‘Claudius Fremy heeft mij gemaakt’. In 1943 is deze klok door de Duitsers geroofd. In de stoel hangt nu een klok die in 1948 werd aangebracht. Deze nieuwe klok heeft als opschrift aan de ene zijde ‘Ik ben in 1948 voor Wapserveen gegoten, toen kerkvoogden waren: R. Hessels, J. Kuiper en E. Kinds’ en aan de andere zijde ‘De vorige klok van 1776 werd 5-2-43 door de Duitsers voor oorlogsdoeleinden weggehaald’. Verder de namen van de klokkengieters: ‘Gebr. Van Bergen, Heiligerlee’.

Er is geen echt kerkhof. Toch liggen er achter de kerk drie grafstenen uit de negentiende eeuw. Eén is afgezet met een hekje. Wat de reden daarvan is, is Brimstone (nu nog) onbekend.

Aan de voorzijde van de kerk ligt een, zeker in Drenthe, niet erg opvallende steen. Toch heeft deze een historische betekenis. Het is een zogenaamde preke- of kerkespraaksteen. Na afloop van de kerkdienst beklom in vroeger tijden de koster, ook wel de veldwachter, deze steen en vertelde dan de gelovigen het laatste nieuws, kerkelijk, wereldlijk, maar ook roddelpraatjes. Kortom een voorloper van ons huidige internet.

Bronnen:

• Wapserveen - Encyclopedie Drenthe Online
• Wapserveen - Wikipedia
• klokkenstoel - Encyclopedie Drenthe Online
• Stichting Restauratie Hulpfonds Klokkestoelen
• Oosting, J., Eén mo(nu)ment voor uw monumentale omgeving, Havelte 1997
• Waterbolk, A., Havelte, een beschrijving van een interessante en typische Drentse gemeente, Steenwijk 1980

 In het album Uffelte en omgeving staan foto’s van de kerk, klokkenstoel en kerkespraaksteen in groot formaat

Er was gistermiddag een klusje te doen op het achterspeelveld. Alle honden stonden te trappelen om samen met de baas aan de slag te gaan.

Een spar die al op de planning stond om omgehakt te worden, omdat hij niet best meer was, had de eer aan zichzelf gehouden en was spontaan omgeknakt. Er bestond een klein risico, dat hij het hek zou beschadigen, dus er moest direct worden geruimd.

Het eerste afgezaagde stuk naar de takkenstapel brengen werd nog wel interessant gevonden. Een paar honden liepen erbij om te kijken of het wel goed ging.

Gaandeweg de klus vertrouwden ze wel dat de baas het alleen afkon. Ze gingen zich in ieder geval weer bezighouden met hun eigen dreuzeltjes. Gard stond zelfs even flink in de weg.

Maar toen de hele spar hun takkenberg mooi roodbruin had gekleurd kwam er toch nog een inspectie.

Het lijkt nu een gigantische berg, maar over een paar maanden zullen van de spar alleen nog de stukken stam over zijn.

Vanmorgen was het echt van dat weer om eens lekker rond te kijken in de tuin. Gwen en Caitlin mochten mee. Ze hadden al gauw de bolletjes gevonden die boven de grond uitkomen.

Caitlin had eigenlijk wat anders te doen. Deze ochtend wilde ze een nieuwe oorstand uitproberen. Een staand oor, voor de verandering lang niet gek.

Terwijl ze daar druk mee in de weer was, genoot Brimstone van het zonnige uitzicht over de es. En van de buurpaarden natuurlijk.

Deze dame hoefde geen andere oorstand, maar poseerde heel netjes.

Gwen laat het boek zien waar Brimstone sinds gistermiddag ingedoken is. ‘Ben ik dat?’ van wetenschapsjournalist Mark Mieras. Het beschrijft wat er via wetenschappelijk onderzoek inmiddels bekend is over de werking van de hersenen. Mieras verstaat de kunst om dit toch wel gecompliceerde gebied duidelijk te beschrijven. En hij richt het verhaal specifiek op de lezer, waardoor die zich steeds verbaast over de rol van alle kwabben, kernen en neuronen, zonder dat het ‘ik’ daar enige invloed op uitoefent, zelfs amper weet van heeft.

Voor elk gezicht dat we kennen/herkennen liggen er specifieke ‘op maat’ gemaakte neuronen in onze hersenen. Die blijven jaren bestaan zodat het ook mogelijk is iemand te herkennen, die we al jaren niet hebben gezien. Deze in het sociale leven onmisbare functie gaat niet alleen op voor mensen. Voor andere sociale dieren geldt iets vergelijkbaars. Bij schapen is vastgesteld, dat zij speciale neuronen hebben die gevoelig zijn voor schapengezichten. Een schaap kan minstens 50 soortgenoten herkennen en onderscheiden. Zelfs twee jaar nadat schapen elkaar gezien hebben is de herkenning nog aanwezig.

Voor honden beschrijft Mieras soortgelijk onderzoek niet, maar aangezien honden een zeer sociale diersoort is zal het mechanisme niet verschillen. Het verklaart wel veel onderling hondengedrag, ze zien elkaar als te onderscheiden individuen.

Brimstone hoopt dat haar honden wat neuronen gespendeerd hebben aan haar gezicht. Zal vast wel, voor een groot deel van de meute was dat het eerste mensengezicht dat zij in hun leven zagen.

Voor wie meer over het boek wil weten, klik op deze link . Er is daar ook een video te zien van een interview met de schrijver.

Meestal kan Brimstone erg enthousiast  zijn over water. Een beetje regen is ook welkom. Maar vandaag overdreven de weergoden. De doorgang naar het achterspeelveld was veranderd in een slootje. Vandaag bleef het hek dicht..

De honden hadden er weinig problemen mee, met hondenweer blijven ze liever binnen.

Caitlin had zich buiten gewaagd en ze vertelt de andere "niet doen jongens, het is nat"

Als het dan even niet regent dan willen ze wel een frisse neus halen, maar leuk………..nou nee.

Lekkere gaten zijn ineens poeltjes. Morgen wordt het beter. Kop op! Op de Drentse zandgrond zakt het water weer snel weg. De wasmachine en droger hebben vandaag overuren gedraaid. Alle natte dekens moesten voor de nacht wel weer vervangen zijn door droge.

En Brimstone zelf? Hoe ziet die eruit na zo’n natte dag?

Als een moddermonster! De honden hebben toch niks nuttigers te doen dan hun modderpootjes om het vrouwtje te slaan. Daar zijn ‘helaas’ geen foto’s van.

Drenthe staat niet bekend als een waterrijke provincie. Toch is er nog heel wat te vinden. Brimstone is in ieder geval gefascineerd door de vaarten en watertjes in haar omgeving.

Nog even terug naar de Oude Vaart. Vanaf het bruggetje bij de Hooge Stukken stuw is dit het uitzicht in zuidelijk richting.

Bij de pijl komt een andere waterloop uit in de Oude Vaart. Op het kaartje is dat punt 1.

Hetzelfde punt maar nu gezien vanaf het riviertje, vaartje of sloot. Wat het precies is en of het ook een naam heeft daar is Brimstone nog niet achter.

Vlak voordat het waterloopje aansluit op de Oude Vaart is er een stuw (2). Kleiner van omvang dan de Hooge Stukken stuw en wat eenvoudiger van constructie. Hiermee kan er voor gezorgd worden dat er water wordt afgevoerd of juist behouden blijft voor het gebied. Deze waterhuishouding zal van belang zijn voor het Landgoed Rheebruggen en de lager gelegen graslanden rondom het landgoed. Het watertje stroomt net ten noorden van het landgoed.

Terug naar de Reestweg. Nou ja weg, het is een zandpad, dat na regen niet echt soepeltjes begaanbaar is. Maar vanaf het punt dat het water via een duiker onder het pad doorgaat is een klein windmolentje (3) te zien.

Wanneer de weersomstandigheden, dus ook de bodemgesteldheid, wat beter zijn, is Brimstone vast van plan om dat van dichtbij te gaan bekijken. Maar nu is ze omgereden naar een ander punt van de waterloop. Daar waar het water parallel gaat lopen aan de Koematenweg. Vanaf die weg is er een mooi uitzicht op Rheebruggen en natuurlijk het water (4).

En daar hoef je je slechts op je hakken om te keren om eindeloze weilanden te zien met hier en daar een boerderij (5).

Deze en andere foto’s van dit gebied staan op groot formaat in het album Uffelte en omgeving

Op het bureau naast de computer, dat is één van de fijnste plekjes in huis, volgens Oberon. De plek had wel een nadeel. Brimstone legde er steeds troep neer, cd’s, tijdschriften, boeken. Hij wist goed duidelijk te maken dat die rommel daar niet hoorde. CD’s werden op de grond gemept en alles van papier werd bekrabbeld en beknauwd.

Brimstone was het met hem eens dat er wat aan moest gebeuren. Na een goed gesprek samen is dit de oplossing geworden.

Alle rommel weg uit het hoekje en daarvoor in de plaats een lekker zacht kussen.

Uhhh………………….maar wie trekt hier nu aan het langste eind?

De eerste Uffelterbrug  (1)  bereik je door de Dorpsstraat van Uffelte af te rijden of te lopen. Ook via de Rijksweg die langs de Drentsche Hoofdvaart loopt kan je op de brug komen.

Eenmaal over de brug ga je op de Egginkstraat een tiental meters naar links. Sla direct de eerste weg rechts in. Even opletten, want de weg ben je zo voorbij, omdat ie makkelijk te verwarren is met een oprit van een van de huizen. Je komt dan op de Reestweg (bruine lijn) .

Je ziet de brug over de Oude Vaart al liggen.  Deze brug loopt over de Hooge Stukken stuw (2).

Een blik op de kaart verklaart de naam van de stuw. Voor het landgoed Rheebruggen, dat zich ten oosten van dit punt uitstrekt, is deze stuw van belang. Het is een zelfregulerende stuw, die reageert op veranderingen in het waterpeil.

Vanaf de brug heb je een mooi uitzicht op de Oude Vaart. Met het gezicht naar het noorden zie je in de verte een soortgelijke bruggetje (3), daar kruist de van de Sluisweg de Oude Vaart.

Foto’s op groot formaat staan in het album Uffelte en omgeving