Brimstone

De Amerikaanse schilder Edwin Megargee (1883-1958) is vooral bekend door zijn portretten van rashonden. Hij schilderde ook wel jachthonden in het veld, zoals Beagles, maar het grootste deel van zijn werk heeft als onderwerp showhonden. Hij streefde er naar ze weer te geven zoals de standaard, in zijn tijd, het uiterlijk voor het betreffende ras ‘dicteerde’.

Zijn geobsedeerheid met showhonden  komt eveneens tot uiting in zijn andere bezigheden. Hij was fokker van Scottish Terriers, exposant en keurmeester. Ook zat hij in het bestuur, enkele jaren zelfs als voorzitter, van The Scottish Terrier Club of America en nam tevens een prominente plaats in binnen The American Kennel Club.

In zijn opvatting over rashonden toonde hij zich een kind van zijn tijd: "blood will tell….Well bred dogs will give their all of affection and loyalty in the face of death itself. To me a purebred animal seems proud of its lineage. I have never known a pedigreed dog to be a snake or a coward when put to the test…" Zuiver bloed, afstamming en stamboeken het hoort bij het einde van de negentiende eeuw en de eerste tientallen jaren van de twintigste. Helaas zijn deze gedachten in de hedendaagse kynologie nog gemeengoed, ondanks dat de kennis over genetica en populatie-genetica enorm is toegenomen.

De grote waarde van het werk van Megargee is dat het uiterlijk van de rashonden van grofweg een eeuw geleden, toen de stamboeken nog niet zo lang gesloten waren, is vastgelegd. We kunnen daardoor goed vergelijken hoe ze in de loop van de tijd zijn veranderd. Voor de Beagle geldt dat er gelukkig niet zo’n groot verschil is, alhoewel………………hoeveel van dit soort prachtige atleetjes kom je tegenwoordig nog tegen in de showring. Ach, laten we er maar een borrel opnemen………………………

Bron o.a.: William Secord Gallery

Cavko Caitlin

Boomer Gwenneth

Onze Beagles zijn heel veel buiten, ook in de winter. Bij de meeste is dat te merken aan hun vacht. Er ontwikkelt zich een ondervacht, vooral het haar op hun billen en bij hun kraag kan dan een warme jas worden. In het voorjaar raken ze die weer kwijt. Als je dan flink met je handen door hun vacht raust, vliegen de vlokken haar om je oren. Ik doe dat geregeld. Nu aan het begin van de zomer zijn ze bijna door de rui heen, maar voor de laatste losse haartjes hebben ze gister allemaal een lekkere borstelbeurt gekregen. Als eerste was Fe aan de beurt.

Na afloop even knuffelen. Fe vindt het heerlijk om haar neus een tijd tegen je mond te drukken, ze neemt dat altijd heel serieus.

Liesje kijkt of Fe er een beetje netjes uitziet. En dan wil zij natuurlijk ook wel een gefatsoeneerde vacht.

Nou is Liesje zo’n beetje de enige die weinig tot geen ondervacht ontwikkelt, maar dat geeft niet, het blijft leuk die speciale aandacht.

Caitlin, ons Cavkootje, heeft ook een ondervacht, dus zij moet er ook aan geloven. Borstelen vindt ze echt afschuwelijk, maar nu ze zag dat alle Beagles het leuk vonden wilde zij wel even stilzitten.

Sleipnir waarschuwt dat hij nog niet aan de beurt is geweest.

En dit bedankje had hij in petto, gelukkig maar dat hij niet is vergeten, want zo’n lebber wil je niet missen.

Tenslotte Kilroy, onze oudste Beagle, hij is alweer elf.

Een lebber van zijn zoon Sleipnir is niet te versmaden, maar voor de lieve blik van Kilroy doe je ook alles.

Af en toe een kliekje is zo lekker! Maar met z’n dertienen de kliekjes van twee mensen delen is niet echt een vetpot.

Daarom dikken we af en toe een kliekje een beetje aan zodat het echt wat wordt, zoals vandaag gehaktballen met jus en brood. En echt er blijft geen kriemeltje over.

Maar ook flink wat broodjes bal raken een keer op.

En dan moet er toch één zich opofferen om de pan uit te likken. En vervelend dat Charlie dat vond.

Het was weer eens tijd om het kapsel van Gwen onder handen te nemen. Veel zin had ze er niet in, want ze liep juist zo lekker buiten te rommelen. Maar vooruit, omdat ik het zo lief vroeg wilde ze wel een half uurtje min of meer stil zitten.

Zo, het is gepiept en het uitzicht is ineens veel beter. Huppakee, naar buiten, schooien in de modder en plassen.

‘Wat Maud kan, kan ik ook’ denkt Gwen, ‘ik doe gewoon of ik een plantje ben’. Bijna gelukt, Gwen, maar je tongetje verraadt je.

Er is een geheel nieuwe unieke plantensoort gespot in de Brimstone Tuin, de Beaglelianus staartus ‘Maud’ .

De honden bekijken de tuin met een kritisch oog, ik hoop dat ze het een beetje aardig vinden.

Georgia en Iris

Georgia is dikke maatjes met verschillende Beagles, Caitlin en Gwen. Maar enige toenaderingspogingen tot Iris had ik haar nog nooit zien maken. Iris doet meestal of de katten lucht zijn en in een goeie bui beschouwt ze hen als  vreemde wezens die nou eenmaal ook in huis leven.

Ik wilde net naar bed gaan en toen zag ik dit…………….Georgia en Iris samen in het meest favoriete hondenmandje! Lag Georgia er al en is Iris er ondanks dat ook gaan liggen of is dit het begin van ‘we vinden elkaar toch wel aardig’?