Brimstone

De laatste dag van de rondreis is aangebroken en we rijden in noordwestelijke richting naar de kust. Onze eerste stop is de plaats Brikama.

Bijna alle ezeltjes die ik tegenkwam hadden lunchtijd. Een paar ezeldrijvers die zaten te rusten moesten vreselijk lachen dat ik hun ezels aan het fotograferen was. Voor hen is het zo’n alledaags iets.

In Brikama bezochten we de markt. Het is een uitgebreide markt. Ik heb weer genoten van de kleurige aanblik van de locale bevolking, de kruiden, de groentes. Bijna vanzelfsprekend heb ik er weer een ketting gekocht. En drie kleine banaantjes. Ik wees er drie voorin de kraam aan, maar de marktkoopman vond die niet goed genoeg voor me, ze waren een heel klein beetje zwart, ik kreeg mooie gele van achter de kraam. Ze kosten voor  ons bijna niets, maar zijn toch wel zo lekker, een beetje zoetig, het ideale tussendoortje.

Na het bezoek aan de gewone markt stond de Crafts Market van Brikama op het programma.

Het zijn allemaal kleine winkeltjes met vooral houtsnijwerk en sieraden, als je er van houdt en dat doe ik, een eldorado. Elke winkelier probeert je natuurlijk zijn of haar winkeltje in te krijgen. De vrouw in het zwart had het slim aangepakt, voor haar winkeltje had ze een klein terrasje gemaakt waar je fris kon krijgen. De zwarte plastic zak die tegen het tafeltje leunt is de mijne. Er zat al heel wat in en daar is het niet bij gebleven.

Voor een aantal winkeltjes worden de maskers en beelden vervaardigd. Ik heb een tijdje op de drempel gezeten om te zien hoe dat in z’n werk gaat.

Tot slot van de rondreis werd ons in Lamin Lodge aan de rivier The Gambia een wat verlate, geweldige lunch geserveerd. Daarna werden we afgezet bij ons strandhotel.

Vanaf het balkonnetje van m’n kamer op de eerste verdieping kon ik daar van heel dichtbij volgen hoe trossen kokosnoten uit de palmen werden getakeld. Ze waren nog niet rijp, maar af en toe viel er een noot uit en zo’n hotel moet toch een beetje om de hoofden van de gasten denken.

De allerlaatste dag, wanneer je ’s middags opgehaald wordt om naar het vliegveld te gaan is zo’n lummeldag. Toch heb ik me prima vermaakt op het strand en het terras. M’n allerlaatste foto van deze fantastische vakantie heb ik gemaakt op het terras van Kunta Kinteh, een Afrikaanse zeemeermin en een zeemeerman, een uitgelezen gezelschap.

Voor meer foto’s die ook op groot formaat zijn te zien 
Brimstone XXL

Alle Gambia 2008 logs op een rij
Around the Gambia

Na het bezoek aan de kleuterschool van Tendaba gaat de reis verder door het zuiden van Gambia over zeer redelijke wegen. Het landschap is weer prachtig. Tot we bij deze droog gevallen mangrove komen.

Het is me niet duidelijk of dit door menselijk toedoen is gebeurd of dat het een natuurlijk verschijnsel is, maar het ademde een zeer desolate sfeer. Het zou een goeie locatie zijn voor een ‘End of this World’ film.

Na een rit van enkele uren kwamen we aan in Kanilai, een plaats aan de grens met Zuid-Senegal. De huidige president van The Gambia, Yahya Jammeh, is er geboren en heeft er ook zijn residentie. We verbleven in Kanilai in het  luxe lodge ‘Sindola Camp’.  In het reisprogramma stond: ‘ ’s Middags kunt u heerlijk ontspannen bij het zwembad in de verzorgde tuin of optioneel een bezoek brengen aan het landgoed van de president (indien geopend).’ Het landgoed was niet geopend, dus het werd de verzorgde tuin.

De vier personen van mijn kleine reisgezelschap waren de enige gasten, alhoewel het er mooi was, was het er erg rustig, een beetje te rustig naar mijn zin. Maar ik heb me er toch wel vermaakt, het was een prettig intermezzo.

In de twee vorige lodges was het bed een betonnen verhoging. Ik vond het erg grappig dat hier meer ‘luxe’ was, een betegelde verhoging met een iets dikker matras.

Ik heb mijn ontspanning niet gezocht aan het zwembad, maar heb de twee stoelen uit mijn kamer in de roundhut buiten gezet.

Lekker in alle rust wat mijmeren en mijn reisdagboekje bijwerken. En door een gat in de heg zag ik af en toe een fietser voorbij komen. En wat later op de middag vrouwen die van het land kwamen en allemaal vrolijk naar me zwaaiden.

Voor meer foto’s die ook op groot formaat zijn te zien 
Brimstone XXL

Alle Gambia 2008 logs op een rij
Around the Gambia

We beginnen de nieuwe dag met een kleine wandeling door het dorpje Tendaba om een bezoek te brengen aan de kleuterschool

Een klein gebouwtje waarin twee kleuterklassen zijn ondergebracht. De kinderen zijn nog buiten als wij komen maar de lessen gaan al snel beginnen.

Omdat wij er zijn gaan alle 51 kinderen eerst even in het lokaal van ‘level 1′.  In de Nederlandse groepen 1 en 2 ( de vroegere kleuterschool) zijn we gewend aan speel-, bouw- en knutselhoeken. Hier niets van dit alles, er is geen speelgoed, bouwmateriaal. Wat oude bankjes en een bord.

En de leerkracht die vreselijk zijn best doet deze piepjonge kinderen te leren tellen en lezen. Eigenlijk leert hij ze allerlei dingen op een zangerige manier opdreunen. De slimste kinderen zullen er zeker wat van opsteken.

De bezoekers zitten vooraan in het lokaal met een heerlijk uitzicht op de kinderen.

Na de eerste lessen met z’n allen in één lokaaltje verhuizen de oudste kleuters naar de ruimte voor ‘level 2′ en wij mogen mee.

Het is slechts een handvol kinderen dat in dit klasje zit. De oudere meisjes in het raam zijn vooral benieuwd naar de bezoekers.

De kinderen leren hier onder meer schrijven en hebben ook schriftjes.

Dit meisje en nog een jongetje waren de enigen zonder ‘uniformpje’. De leerkracht zag dat wel als een probleem, maar liet het oogluikend toe, omdat de ouders geen geld hadden voor de roze standaardkleding.

Na het bezoek aan dit schooltje, wat me veel stof tot nadenken gaf, liep deze jongen met me mee om de trots van het dorp te laten zien, een echte waterkraan. Verderop wordt het water opgepompt en via leidingen naar een centraal punt van het dorp vervoerd. Door deze voorzieningen hoeven de vrouwen niet elke dag meer een heel eind te lopen om water te gaan halen. Hij demonstreerde me heel trots dat het echt werkte door één druppel water uit de kraan te laten komen. Over stof tot nadenken gesproken……………

Voor meer foto’s die ook op groot formaat zijn te zien 
Brimstone XXL

Alle Gambia 2008 logs op een rij
Around the Gambia

Dinsdagmiddag 4 november komen we aan in het Tendaba Camp dat aan de zuidoever van de rivier The Gambia ligt. Het camp is ruim van opzet.

Mijn kamer bevindt zich helaas niet in één van de Afrikaanse hutten, maar in de blokken aan de zijkant, ook prima natuurlijk.

Ik heb een ruime kamer met net zo’n soort bed als in de vorige lodge, een verhoging van cement met een matrasje daarop. Nu ligt het in een soort alkoof. Het lijkt niet comfortabel, maar het slaapt verbazingwekkend goed. En heel belangrijk er is een goed en ruim muskietennet.

Nadat ik me hier geïnstalleerd heb, ben ik het camp gaan verkennen. Niet ver van de rivier staat een grote bantaba.

De centrale ruimte van het camp, waar je heerlijk kan gaan zitten met uitzicht over de rivier.

Het was mogelijk om met een boot de mangrove in te gaan, maar ik besloot om in het camp te blijven. De tekst op het bordje in ‘The Temple Tree’ heb ik ter harte genomen en het is me prima bevallen.

Tegen het vallen van de avond ben ik met een Julbrew (het Gambiaanse bier) op een bankje naast dit houten beeld gaan zitten om naar de zonsondergang te kijken. Een oude bok scharrelde wat om me heen. De Afrikaanse muziek klonk zachtjes uit de bar………………….wat een eindeloos moment!

De volgende ochtend ben ik heel vroeg opgestaan, het was net een beetje licht en het camp was nog in diepe rust. In dit hutje aan het eind van steiger heb ik naar de zonsopkomst gekeken.

Alleen met het geluid van talloze vogels.

Terwijl de zon begon te klimmen, kwam het leven in het dorpje langzaam op gang.

Vanuit de moskee schalde de oproep voor het ochtendgebed over de rivier.

En ik? Ik genoot, geluk kan soms zo simpel zijn.

Ik hoorde dat het leven in het camp ook begonnen was. Terug in de bantaba was het feest, de euforie was groot…………………Obama had de verkiezingen gewonnen!! Er was hoop, ‘Yes, we can’!

Voor meer foto’s die ook op groot formaat zijn te zien 
Brimstone XXL

Alle Gambia 2008 logs op een rij
Around the Gambia

(M’n laatste blog over mijn reis door The Gambia dateert alweer van maart. Hoogtijd om m’n verhaal te vervolgen, want ik heb nog lang niet alles verteld en laten zien. Bovendien moet ik een beetje opschieten, want begin oktober ga ik weer terug. Behalve naar Gambia ga ik dan ook enkele dagen naar de Sine Saloum Delta in Senegal.)

Als ik ’s morgens de kleine ferry, die  van Janjangbureh naar The North Bank vaart, af kom vraagt deze vrouw me lachend of ik haar haan wil kopen. Het leek me wat lastig om hem verder mee te nemen op reis, maar ik mag een foto maken, zo is ie toch een beetje mee.

We gaan op weg naar Tendaba Camp. Dit lodge ligt op de zuidoever. We moeten echter eerst langs de noordkant een stuk westwaarts naar de Farafenni-Soma ferry. De weg in het zuiden is te slecht om met ons busje over te rijden.

Eerder zagen we al boeren, die druk in de weer waren met de pinda-oogst. Nu stoppen we om het eens van dichtbij te bekijken. Pinda’s zijn het belangrijkste produkt van Gambia. De struikjes waaraan de pinda’s onder de grond zitten worden eerst los gewoeld.

In de regentijd (van juni tot oktober) groeien de struikjes. Nadat ze zijn losgetrokken worden ze bij elkaar geraapt en op grote hopen te drogen gelegd. Daar liggen ze zo’n maand of vier, voordat ze verder bewerkt worden.

Je kunt ze zo ook al eten en ik heb er natuurlijk eentje geproefd, een beetje flauw en smakeloos, beter nog even drogen op de hoop.

Het paardje heeft geen bit, maar gewoon een touw in de mond of het daarmee beter of slechter af is, weet ik eigenlijk niet. Het zag er verder goed uit. Toen ik het wilde benaderen was het een beetje terughoudend, maar het is me toch gelukt om het even op het hoofd te kroelen en dat vond ie best wel lekker.

Halverwege de weg naar de ferry moeten al kaartjes gekocht worden. Terwijl de gids naar het kaartkantoor gaat staat het busje bij een klein tentje waarin wat mannen onduidelijke dingen verkopen. Ik drink onderwijl een blikje cola. De mannen vragen of ze, als ik het op heb, het lege blikje mogen hebben, daar maken ze weer van alles van. Natuurlijk mag dat en ik drink extra snel door, zodat het op is voordat onze gids terug is, dat lukt me niet. Dus ik geef vlak voor we wegrijden het halfvolle blikje aan één van de mannen. Die geeft het gelijk aan een jochie van een jaar of acht, dat direct met een blij gezicht uit mijn blikje begint te drinken. Wat had ik een spijt van mijn gehaast weggeklokte cola.

Bij de aanlegplaats van de ferry is het enorm druk met wachtenden, verkopers en allerlei stalletjes. Ik geniet ervan, er is zoveel te zien, het is zo’n aparte sfeer.

Op deze plek vond ik ook de lap stof waar ik steeds op zoek naar was. Thuis heb ik er een kamerscherm een Afrikaans uiterlijk mee gegeven.

En dan gaan we de volgepakte ferry op.

Ook deze twee, in hun weinig gemakkelijke positie, gaan mee. Ik dacht eerst dat ze op sterven na dood waren, maar later op de weg aan de andere kant van de rivier, lagen ze nieuwsgierig om zich heen te kijken terwijl we ze passeerden.

Voor meer foto’s die ook op groot formaat zijn te zien 
Brimstone XXL

Alle Gambia 2008 logs op een rij
Around the Gambia

‘The Wassu Stone Circles’  waren indrukwekkend, overblijfselen van een onbekende cultuur. Het zou het laatste onderdeel van het programma van de vierde reisdag zijn. Maar we hadden tijd over. Onderweg zagen we steeds kleine groepjes hutten staan met rieten daken en we wilden daar graag eens een bezoek aan brengen. De groepen hutten waren geen dorpjes maar verspreid liggende compounds op het platteland. Voordat we daar naartoe gingen hebben we eerst wat cadeautjes gekocht in een klein kruidenierswinkeltje, kaarsen, zeep, lucifers en wat meer nuttige dingen.

In 2007 had ik al eerder een compound bezocht in het westen van het land, ik zag overeenkomsten, maar de compound, die ik nu in het binnenland bezocht had toch een hele andere sfeer. Het verschil tussen het ‘rijkere’ westen en het platteland oostwaarts langs de rivier.

De compound bestaat uit een erf waar omheen de hutten zijn gebouwd, het geheel wordt omheind met rieten matten. In een familiegemeenschap zoals deze woont een man met zijn vrouwen en kinderen, de oudere zonen met hun vrouwen en kinderen blijven er ook vaak wonen. De meeste vrouwen hebben alleen of samen met een andere vrouw een hut waar zij slapen met hun kinderen.

Eén van de vrouwen nam me mee naar haar hut. Deze bestond uit twee kleine vertrekjes met hoofdzakelijk bedden en wat provisoriche kasten.  

Het familieleven speelt zich buiten af onder de boom, die midden op het erf staat.

Het is leven en overleven met elkaar. Voor de grote familie wordt gezamelijk gekookt. Overal zijn de voorbereidingen daarvoor te zien. De schalen, waaruit samen gegeten wordt, liggen te drogen in de zon. Er hangt wat mais aan het dak.

Onder de boom is een van de vrouw bezig met de groente.

Graan of is het mais ligt te drogen.

En dit is de keuken, de kookhut. Een grote pot met een soort pap staat op een houtvuur, de rook gaat via het rieten dak naar buiten. Er werd me een houten naplepel voorgehouden, ik mocht proeven. Ik nam met m’n vingers voorzichtig een klein beetje pap uit de lepel, vooral heel weinig, want stel dat ik het echt niet lekker vond. Dat voorzichtige had niet gehoeven, het was heerlijk, een beetje zoetige pap met een bite!

In de compound waren natuurlijk ook dieren. Ik zag maar één geitje, waarschijnlijk werden de andere geiten buiten op het veld gehoed om daar hun kostje bij elkaar te scharrelen. Er liepen wat kippen rond. En er lag een hond. Onder een afdakje stond een paard. Een belangrijk bezit op deze vrij afgelegen compound, een paard maakt vervoer mogelijk en kan bovendien een ploeg trekken bij de pinda-oogst. Het paard heeft aan zijn hoofdstel een klein geluksschelpje hangen.

Tot slot van dit bezoek de foto’s van drie jonge vrouwen met hun baby’s.

Na deze geweldige ervaring zijn we weer richting ons ‘eigen’ camp gegaan. Daar werd goed voor ons gezorgd en deze avond waren er aanzienlijk minder kevers die mee wilden eten.

Voor meer foto’s die ook op groot formaat zijn te zien 
Brimstone XXL

Alle Gambia 2008 logs op een rij
Around the Gambia

Dag 4 van de reis begint met een heel bijzonder ontbijt in het Baobolong Camp. Een goed gevuld omelet, een soort kleine oliebollen (die ik ook al had gezien in het kraampje bij de ferry) en ijs. De combinatie is apart, maar vreselijk lekker.

Op het programma van vandaag staat een boottocht over de The River Gambia. Om bij de boot te komen maken we een kleine wandeling door het al bedrijvige Janjangbureh. En zoals zo vaak op deze reis dacht ik ‘niet zo snel, niet zo vlug, laten we hier nou even kijken!’. Want er viel zo veel te zien, neem nou alleen maar de plaatselijke markt waar de vrouwen hun zelf gekweekte groente aan het verkopen waren. Maar het rondreisprogramma laat daar geen tijd voor helaas.

De moed zonk me even in de schoenen toen ik de boot zag liggen. Mijn probleem was niet zo zeer dat het wel een heel gammel fregatje was, maar aan boord gaan leek me even onmogelijk. Onmogelijk voor mij dan, want ik ben niet zo’n held met inschepen en dan vooral niet als de kade een wel heel erg schuin weggezakte betonnen plaat is en de overstap naar het wiebelige bootje vanaf de kleine rand erg groot is. Even diep ademhalen en tegen mezelf zeggen ‘kom op Brimstone, een flinke meid zijn!’ heeft geholpen.

De boottocht ging westwaarts. Het uitzicht vanaf de brede rivier op de oevers was prachtig, soms zelfs adembenemend mooi. Samen met de bemanning tuurden  we het water af  op zoek naar nijlpaarden en krokodillen. Af en toe riep een bemanningslid ‘Hippo in front of us!’, maar elke keer werd het gevolgd door de vaststelling dat het slechts een ’stick’ was die ons voor de gek hield. Maar ineens aan de oever zagen we golfjes en bubbels. De boot werd langzaam naar de kant gestuurd en toen heel even keek ik naar het opduikende koppie van een babyhippo. De boot is weer snel vertrokken, want waar een baby is, is ook een moederhippo en die zou de belangstelling voor haar koter weleens minder op prijs kunnen stellen.

Hier en daar aan de oevers zijn  tijdelijke kampjes van riviervissers. De hutjes waar ze in wonen bestaan uit riet en plastic zeilen. Het intrigeert me hoe het leven van deze vissersfamilies eruit ziet en hoe zij hun beroep uitoefenen. Zo in de boot trok het even voorbij.

De bemanning van onze boot dacht aan de lunch die we aan boord zouden gebruiken en kwam er achter dat er twee borden te weinig waren. En dan blijkt ook midden op de Gambiarivier een mobieltje een heel handig ding te zijn. Er werd gebeld en Lady Anna kwam ons uit de bordennood helpen.

Dobberend op de rivier konden we van de lunch genieten. De aardappelsalade rechts op de foto ziet er niet spectaculair uit, maar het is de lekkerste die ik ooit gegeten heb. De wat zoetige Gambiaanse aardappels maakten het heel bijzonder.

Na de lunch gingen we van boord. Voor mij weer een hele onderneming. We legden aan tegen een ander wankel bootje en  via die weg moesten we een hoge kade opklimmen, er zat weer niks anders op dan even ‘moedig’ zijn.

Het busje stond al op ons te wachten om een korte rit te maken naar ‘The Wassu Stone Circles’. Een speciale plek in het Senegambia gebied, die deel uitmaakt van een complex van cirkels in de wijde omgeving van de Gambia rivier. De stenen markeren hoogstwaarschijnlijk de graven van koningen en chiefs uit een periode zo’n 1000 tot 1200 jaar geleden.

Langs het pad dat naar de stenen leidde zaten deze drie jongens onophoudelijk te spelen. Hun muziek paste precies bij de sfeer van deze graven.

Ik hou van deze wat mysterieuze, historische plekken. De gedachten laten gaan over wat zich hier afspeelde, in een tijd dat onze streken in de vroege Middeleeuwen waren.

Na de mijmeringen tussen de stenen op de wel erg warme vlakte was het op het stoepje van het museumpje naast deze lieve hond goed rusten.

En het spontane optreden van deze knullen maakte het tot puur plezier!

Meer foto’s op groot formaat op
Brimstone XXL

Alle Gambia 2008 logs op een rij
Around the Gambia

’s Morgens waren we de Gambia rivier overgestoken en nu gingen we weer op een pont. Niet om helemaal aan de andere kant van de rivier te komen, maar om naar Georgetown of beter Janjangbureh, de oorspronkelijk naam van het eilandje in de rivier, te gaan. Deze blauw/groene bus is de eerste die het kleine pontje op rijdt, er zouden er nog vele volgen. Ook ons busje kon er nog op en tussen alle vervoermiddelen zochten de mensen een plekje.

Ook deze twee kippen hebben de overtocht gehaald, maar erg lang zullen ze het niet meer naverteld hebben denk ik.
Natuurlijk zijn er aan de andere kant van de pont weer allerlei kleine ’stalletjes’ met etenswaren.

Janjangbureh is een plaats die een rol gespeeld heeft in de slavenhandel. Het was een aanlegplaats voor schepen uit het binnenland. In de kelders van dit gebouw werden de gevangenen voorlopig ‘opgeslagen’.

Schuin er tegenover staan de muren van een ander gebouw dat een functie vervulde in deze droevige handel.

Het maakt indruk om deze historische ‘monumenten’  te zien. Ik heb even uitgerust op de trapjes van het slavenhuis en het was fijn om daar een kort gesprekje te hebben met iemand die daar werkte. En dan sta je weer vrolijk op, zo is Gambia.

Het eiland is niet al te groot en vlak buiten de kern van het plaatsje Janjangbureh lag het Baobolong camp,’thuis’ voor de komende twee dagen. We werden verwelkomd met een wat verlate lunch. En die was echt heerlijk!

Daarna werd ons gewezen welke plek we de onze mochten noemen in de ‘hutten’. De deur rechts gaf toegang tot mijn domein.

En dat was deze vrolijke ruimte!

De bedden (en zelfs de kast) waren van beton met daarop een dun matrasje. Het lijkt niet comfortabel, maar dat viel alles mee, ik heb er heerlijk op geslapen. Nou ja, ik sliep op het bed rechts en mijn koffer op de linkse. De klamboe was ook prima in orde. En achter een muurtje had ik een douchje en toilet, ik vond het perfect. In ieder geval meer dan ik uit de reisbeschrijving had begrepen.

Nadat ik  me mijn kamertje had eigen gemaakt, daar was niet veel tijd voor nodig, ben ik het camp verder gaan bekijken. Het personeel  was enorm gastvrij en wilde graag poseren voor de camera en was vooral in voor veel plezier.

Het meisje links bovenaan met de lange zwarte rok heet KadiJatou. Met haar heb ik die middag en ook de andere dag heerlijk onder een boom met een glaasje ataya erbij zitten kletsen. Voor mij waren dat waardevolle gespreken, om  te horen hoe zij het leven beleeft in een wereld, die zo verschilt van de onze. We begonen al goed want we bleken beiden fan van Youssou N’Dour. Nadat we BA-ers  (Bekende Afrikanen) besproken hadden, sprak ze over haar trots dat zij naar school was gegaan en dat ze een baan had en daardoor geld had om haar jongere zusjes weer een kans op een opleiding te kunnen bieden. Wat me altijd bij zal blijven was haar verbijstering hoe wij met babies omgaan, ‘in een eigen kamertje? Een klein kindje hoort toch steeds bij de moeder te zijn, dag en nacht!’. En zoals zij het verwoordde, schaamde ik me een beetje, we zijn wreed met onze kleintjes. Af en toe is het heel goed om je eigen normen eens van de andere kant te laten bekijken.

Voordat de avondmaaltijd in het camp geserveerd zou gaan worden zijn we met ons Nederlandse reisgezelschapje onder leiding van onze gids nog een wandeling door het plaatsje gaan maken. En ik weet niet hoe het komt, ik bleek elke keer weer een soort magneet voor alle plaatselijke kinders. Binnen no time had ik ook hier weer een groep om me heen, die allemaal met me mee wilden wandelen, m’n hand vast houden, met me babbelen, lachen en lol maken. De foto hierboven is gemaakt door een reisgenote. En hieronder een foto van mijn kleine vrindjes. In m’n groepje waren ook meisjes, maar die wilden niet op de foto.

En toen zouden we gaan eten in het camp, een hele grote zwerm kevers had dat waarschijnlijk  ook vernomen. In ieder geval waren die neergestreken in het camp. Het doven van alle lichten, op slechts enkele kaarsjes na, mocht niet baten, ze zaten overal en ook op en in het eten. Het werd zo een echte survivalmaaltijd met kevervlees, die ik maar gelaten heb voor wat ie was.

De avond werd afgesloten met het optreden van een plaatselijke muziek- en dansgroep. Je vergeet je ‘lege’ maag gelijk. De klank van djembe’s, gezang en dans in het halfduister, precies wat je je voorstelt van een vakantie in Afrika. Helemaal op het eind had ik moed genoeg om mee te dansen met de vrouwen, ondanks veel te wit zijn en het gebrek aan het echte ritme.

 Meer en foto’s op groot formaat op

Brimstone XXL

Alle Gambia 2008 logs op een rij

Around the Gambia

Op zondagochtend 2 november 2008  is al vroeg  met de ferry Banjul - Barra de oversteek gemaakt over de Gambiarivier naar de North Bank. Het eindpunt voor die dag is Georgetown of beter Jangjangbureh.

In Barra niet zo ver van de ferry was het een heksenketel, auto’s, ezelkarretjes, voetgangers, alles probeerde zich een weg te banen over het vreselijk slechte wegdek. Al gauw stopte onze kleine bus bij een onoogelijk geldwisselkantoortje. Gedurende de reis in het binnenland zouden we niet veel gelegenheid meer hebben om te wisselen, dus hier moesten we genoeg dalasi inslaan voor de komende dagen. Natuurlijk wilden veel mensen van alles aan ons verkopen, niet gek natuurlijk, ze zagen wat we omwisselden, voor hen kapitalen. Van een verlegen meisje kocht ik een klein zakje cashew noten. Waarschijnlijk betaalde ik daar veel te veel voor, want ze lachte wel zo gelukkig. Prima, want ik vond dat ik een habbekrats betaalde en ze waren nog vreselijk lekker ook.

Na de kuilen, de butsen en de bulten in Barra kwamen we op deze weg. De hoofdroute over de North Bank. Echt prima, zeker voor een rit van 320 kilometer, er stonden zelfs verkeersborden en zo af en toe bewegwijzering.

Vanuit het rijdende busje, we konden niet overal stoppen waar ik riep ‘oh, wat mooi’, heb ik deze foto’s genomen. Alles was nog enorm groen, zo vlak na de regentijd.

Er waren veel van dit soort poelen. In verschillende zag je runderen baden en drinken. Soms was dat een kudde zonder herder, maar geregeld zag je dat ze gehoed werden. Er waren ook gemengde kuddes van runderen en geiten.

Natuurlijk ook kleine dorpjes wat verder weg.

En mensen die werkten op het land. Niet erg goed te zien, maar hier zijn ze bezig met het rooien van pinda’s.

Op de weg was nauwelijks verkeer. Alleen als we door wat grotere dorpen reden werd het wat drukker. Iets meer auto’s, maar hoofdzakelijk ezel- en paardenwagentjes. In één van die dorpen, ergens tussen Farafenni en Wassu was er markt en daarom ook veel karretjes.

Verder over de markt en daarna naar Janjangbureh, klik:  (more…)

Bij de pont in Farafenni verkochten vrouwen lappen stof met prachtige motieven. Een keuze maken was moeilijk, Brimstone wilde die hele stapel wel. Voor de prijs hoefde ze het niet te laten, plaats in de koffer was een groter probleem. Uiteindelijke is er één mooie lap uitgekozen.

Met de kerstdagen was het te koud om in de schuur de kast  te gaan verven, aan de slag met de Gambiaanse stof was het alternatief.

Met de stof is een oud kamerscherm bekleed. Het scherm is niet bedoeld voor de huiskamer. Het staat er om te passen en te meten.

En dat is gelukt, de streep loopt door en de middenrand zit op dezelfde hoogte. Zo kan het naar de plek waar het voor bedoeld is, de slaapkamer.