Brimstone

De donkere lucht kwam zondagmiddag snel dichterbij. Er zat onweer in, dus vlug nog wat foto’s van wat de afgelopen week is gaan bloeien en groeien in Brimstone Tuin. De donkere lucht brak open met een ernome hoeveelheid water in korte tijd. Het had best wat langer mogen duren, want een uurtje later toen de zon weer scheen bleek slechts een dun bovenlaagje van de aarde vochtig te zijn. De tuin kan best wat meer water gebruiken.

Maar toch zijn de Coreopsis grandiflora ‘Sonnenkind’ gaan bloeien. Ze staan in het gedeelte dat blauw/geel gepland is. De grote struik op de achtergrond is een Boerenjasmijn. Deze is vorig jaar herfst tot slechts een stronkje teruggesnoeid, maar weer schitterend hersteld. Weliswaar nog zonder bloei, maar wie weet volgend jaar.

De bloem van het ‘Sonnenkind’ is prachtig. Insecten hebben er al aan gesnoepd, maar dat maakt haar alleen maar mooier.

Aan de andere kant van de Boerenjasmijnstruik mag nog wat blauw voorkomen, maar de hoofdrol is hier geschreven voor de combinatie geel/rose. Ook hier is het een gele die begint. De gigantische Oenothera erythrosepala, een Teunisbloem.

De bloei is nog voorzichtig, maar het begin is er.

Eenzelfde beginnetje bij de Mariadistel (Silybum marianum ‘adriana’), de stekelige eenjarige plant die al te zien was in het log ‘Een moppie tuinfluiten’ .

In datzelfde ‘muzikale’ log stond de eerste Gaillarda ‘Bremen’  te pronken. Een week later is ze al met een heel groepje.

Niet ver daar vandaan in het rood/geel/oranje stuk de eerste bloem van het eenjarige plantje Tolpis barbata.

Nog meer geel, maar nu in de bonte border. Lysimachia punctata zet haar bloei in.

Tot slot de eersteling op een heel schraal stukje grond dat in de loop van de tijd blauw/rose/lila moet gaan kleuren: Centaurea cyanus, een korenbloem.

De drie laatste nieuwe huisgenoten, Georgia, Gwenneth en Caitlin zijn meisjes. Brimstone & Co vonden het wel leuk om het weer wat in balans te brengen, dus toen ze op zoek gingen naar een kitten was dat naar een katertje. En dat katertje werd Toubab.

Toen hij werd opgehaald zag ie er gezond uit, levendig, mooie schone oogjes en een schoon kontje. Naar dat laatste is gekeken, maar een stukje verder niet. Waarom zou je dat controleren de fokster bood hem aan als katertje.

Maar van de week toen Toubab lekker op de rug met Brimstone lag te spelen, zag ze ineens dat er wat miste voor een katertje. Nog een keer kijken en voelen, samen nogeens kijken. Zelfs Georgia kon er niets anders van maken: Toubab is een meisje.

Huize Brimstone & Co krijgt steeds meer girlpower. Er zijn weliswaar 5 reuen, maar die moeten het opnemen tegen 12 meiden.

En Toubab? Die vindt het allemaal best. Of  wordt ze zich nu toch bewust dat ze tot de sterke vrouwelijke kunne behoort en oefent ze in nuffig kijken?

De twee gigantische lindebomen voor Huize Brimstone & Co staan in bloei. En al zijn de bloemen niet heel erg opvallend, het gezoem van alle bijen en hommels is dat zeker wel. Mensen die langswandelen kijken verbaasd omhoog naar waar dat geluid vandaan komt.

De lindebloei produceert veel honing, voordat er geraffineerde suiker werd geproduceerd was de boom dan ook erg belangrijk als bron voor zoetstof.

Lindebomen kunnen erg oud worden tot wel een paar honderd jaar. Hoe oud deze twee bomen zijn weet Brimstone niet, wellicht zijn ze geplant toen het huis begin 1900 werd gebouwd. In ieder geval stonden ze in 1979 al als twee bakens voor het huis.

Hun omvang is wel ruim toegenomen. Dit jaar of volgend jaar moeten ze dan ook iets worden teruggesnoeid, maar wel met beleid, want Brimstone & Co zijn trots op hun twee blikvangers.

Al in vroegere tijden werden ze als belangrijk beschouwd. Bij de Germanen en Kelten was de linde een heilige boom. Het zou ook een verblijfplaats zijn voor Freya, de godin van de vruchtbaarheid, de liefde en de wellust. Bovendien zou de geest van de lindeboom huizen beschermen. Huize Brimstone & Co staat er dus goed op.

De Uffelter es is nooit saai. Zo is het elk jaar weer een verrassing welke gewassen er op de verschillende akkers geteeld gaan worden. Links van dit weggetje staat graan dit jaar.

Aan de andere kant  een kleinere graanakker, die slechts gescheiden door een paardenweitje direct aan de Brimstone Tuin grenst.

En dan volgt het mais. Nu nog te overzien, maar over twee maanden een schijnbaar ondoordringbaar woud.

Een fantastische combinatie waar Brimstone zo’n vijf keer per dag tussendoor loopt. Met een klein beetje wind al lijkt het graanveld op een zee met golven en het mais begint dan, bijna sinister, te knisperen.

Hoe het zich verder gaat ontwikkelen houdt onze agrarische verslaggeefster Energy nauwlettend in de gaten.

In het album Uffelte en omgeving staan een paar foto’s op groot formaat

Tot de favoriete bezigheden van Brimstone behoren zeker niet de huishoudelijke klussen. Maar er is nu hoop dat er hulp komt bij dit noodzakelijke kwaad. Toubab begint er belangstelling voor te krijgen.

Allereerst probeert hij de kabouters in het keukenraam tot wat actie aan te sporen. Hij had gehoord dat dwergen gek zijn op allerlei werkjes.

Maar nee, daar hoef je bij dit stelletje niet mee aan te komen, ‘dat zijn sprookjes’ zeggen ze. Lekker lui in de vensterbank hangen, dat doen ze graag.

Dan gaat Toubab de afwas maar in kaart brengen. Daarmee is ie nog niet door het sop gewapperd, maar het begin is er.

Nog even de aanbiedingen van Aldi doornemen en dat was het weer voor vandaag.

Voorlopig ziet het er naar uit dat Brimstone het toch allemaal zelf moet doen. Maar er blijft hoop……..

En Gwen, wie is de winnaar? 
Watson of Sleipnir?

Een vrolijk tuindeuntje blazen, daar was het weer voor vandaag. De graspaadjes zijn in harmonie gebracht. En Brimstone heeft weer wat zelf gekweekte plantjes aan het concert toegevoegd. Die plantjes zijn nog zo ieniemienie dat je ze op de foto’s amper ziet , maar dat komt wel, misschien spelen ze volgend jaar wel de eerste viool.

Er is nu nog veel te veel onbeplante aarde te zien, maar dat is een kwestie van geduld. De volgende ronde plantjes gaat binnenkort gekweekt worden. En verder is het nu vooral kijken naar de planten die in bloei gekomen zijn. En da’s leuk! Vaste planten die vorig jaar nog maar een zaadje waren staan nu vrolijk hun liedje te zingen en sommige eenjarigen beginnen ook al lekker te hummen.

Dit is de eerste Gaillarda ‘Bremen’ die het hoogste lied zingt en wat is ze mooi.

Hier staat ze in haar ensemble, ze is de eerste van haar bandje. De Anthirrhinum majus kleurt nu gelukkig  naar rood/geel. Zo was het in de compositie ook bedoeld. Dat harde roze is mooi, maar dat stukje Brimstone Tuin moet een vlammende aria worden met rood, knaloranje en opspringend geel.

Brandende liefde, zo hoort een romantische aria te zijn en deze Lychnis chalcedonia doet enorm haar best om de rol van Prima Donna te veroveren.

Tussen de leden van zo’n orkest zijn er altijd wat stekeligheden en als ze er niet zouden zijn dan zorgt Brimstone zelf  wel voor wat leven in de brouwerij. In deze harmonie heeft ze de Silybum marianum "adriana" aangeplant. Haar Nederlandse naam is heel liefelijk Mariadistel, maar oei wat zijn de stekels van deze eenjarige scherp.

Dit is de bloem in de knop, er moet een witte schoonheid uit gaan komen. Alhoewel je nu niet je vingers aan haar moet wagen.

Silybum marianum "adriana"  staat niet in een groepje maar moet solo aan de rand van het steencirkeltje haar plek in de top gaan veroveren. De mooie blauwe tonen van de Salvia Nermosa helpen haar. Een echte Salvia, niet op de voorgrond maar een onmisbare zangeres in het achtergrondkoortje.

Het slotaccoord van dit moppie, de eenjarige Cerinthe major  Yellow Candy. Helaas niet al te lang te horen, maar wat een gouden keeltje heeft ze.

Toubab is aan sok!

Onze sokkenheld brengt een tweede in het spel.

Georgia voert een tackle uit in het strafsokkengebied.

Sportief wordt het bijgelegd.

Tijd voor rust.

Op Camping de Blauwe Haan in Uffelte begint de ‘Plaggenhut’, één van de twee Art Houses, steeds meer vorm te krijgen. De buitenkant is vervaardigd van spuitbeton. Het heeft op een grappige manier het uiterlijk van een vervallen woninkje.

De ontwerper van dit kunstwerk, Teun Hocks, maakt met dit huis een kinderfantasie van hem waar, een armoedig oud huisje, maar zodra je binnen bent  blijkt dat schijn bedriegt, er gaat een onverwachte wereld voor je open. En die wereld wordt dan gerealiseerd in de zeecontainers die onder het huisje zijn aangebracht. Het is de bedoeling dat die strak, modern en van alle gemakken voorzien worden ingericht, geheel in tegenstelling tot  het huisje aan de oppervlakte.

Het tweede Art House dat op het kampeerterrein gerealiseerd wordt is ontworpen door Wouter van Dijk. Het heet ‘the falling house’. De bouw is nog niet zo ver gevorderd.

Het wordt een langgerekte ruimte. In het Uffelter Dorpsnieuws werd het ontwerp omschreven als een omgevallen pak vla waarvan een hoek in de aarde is blijven steken. Dat gaat dan voor de vorm gelden, de buitenwanden krijgen niets vlapakkerigs, die worden geheel bedekt met spiegels zodat het huis in de omgeving wegzinkt.

Wie komt er in mijn huisje?

Toubab!