Brimstone

Brimstone en vriendin J. zijn in Gambia op bezoek geweest in een compound. Dus op visite ’bij de mensen thuis’.  De meeste Gambianen wonen in een compound. Uiterlijk is het een flink erf met een stenen of golfplaten afscheiding. Op het erf staan één of twee huizen voor de mensen en wat bijgebouwtjes voor het vee. Het is een familieleefgemeenschap. De familie bestaat uit het compound-hoofd met 1 tot 4 vrouwen, zijn kinderen en eventuele jongere broers met hun vrouwen en kinderen.

Maar voordat er op bezoek gegaan wordt, moet er eerst een cadeautje worden gekocht. In Gambia kies je daarvoor praktische dingen uit, dus naar de plaatselijke kruidenier.

Voor de zaak staat een kruiwagen, het middel om vrachtjes te vervoeren, overal kom je ze tegen. Maar de baal rijst die wordt meegenomen gaat in de auto van Valdo en onze gids Ablei.

Vriendin J. let erop dat het kofferbakdeksel niet spontaan naar beneden klapt. Op de achtergrond staat nog een veel voorkomend vervoermiddel in The Gambia, een klein personenbusje. De chauffeur wacht nog op wat meer passagiers, want hij is nog niet vol. En vol betekent bij dit ‘openbare vervoer’ ook echt vol. Het is onvoorstelbaar hoeveel mensen, geiten, vis en wat nog niet meer in zo’n busje past. Overigens is dit busje in een zo te zien puike staat, er rijden er heel veel van minder kwaliteit.

Eenmaal door de poort van een compound gaat er voor westerlingen een andere wereld open. Vriendin J. en Brimstone krijgen een hartelijk welkom van het compoundhoofd, een beminnelijke oudere man. De rijst en de kinderkleding, die J. uit Nederland heeft meegenomen, worden in dank aanvaard.

En natuurlijk is er een lekkertje voor de kinderen. Vriendin J. legt uit hoe je een lollie uitpakt, er wordt aandachtig geluisterd. Op de achtergrond staan de nieuwe stenen voor het tweede huis dat op de compound wordt gebouwd. Elke keer als er iets over is worden er wat stenen aangeschaft. En dat kan nu weer door de baal rijst, er hoeft wat minder uitgegeven te worden voor voedsel.

De kinderen moeten allemaal plaatsnemen op het kleed dat op het zand ligt, zodat de volwassenen even rustig kunnen praten. Daarna worden Brimstone en vriendin J. meegenomen om de rest van de compound te bekijken.

Wil je dat ook klik dan:  (more…)

In de pottentuin voor Huize Brimstone & Co begint de lente nu ook zichtbaar te worden. De Blauwe druifjes fleuren het beginnende Hemdsknoopje alvast op.

De tulpen in een bak hebben nog wat tijd nodig, maar de knoppen zien er veelbelovend uit.

De Brimstone tuin is in de loop van de vorige zomer aangelegd en moet nog volop beplant worden. Toch zijn er hier en daar van de in de herfst geplante bollen vrolijke toefjes te zien. De narcissen aan het zijpad bloeien al, maar in de tuin zelf staan ze nog in knop.

De borders en de perken zijn tussen het gras uitgestoken. Dat gras wil er maar wat graag weer bezit van nemen, zoals te zien is op de foto hieronder. Maar nadat de foto was gemaakt, heeft Brimstone gelijk de handen uit de mouwen gestoken en heeft alle grasjes en onkruid er weer uitgetrokken. In het zonnetje is dat helemaal niet zo’n verkeerd werkje.

En tot slot wat krokussen in volle glorie. Van boven naar beneden: Crocus Chrysanthus ‘Ard Schenk’, gemengde grootbloemige krokussen en de grootbloemige Crocus ‘Vanguard’.

Voor groot formaat klik op de afbeelding

Bijna een jaar geleden is Brimstone een week op vakantie geweest naar The Gambia. Voor de eerste keer in Afrika. Het land, de mensen en de sfeer hebben een onuitwisbare indruk gemaakt. Om The Gambia weer even dichtbij te halen volgen de komende weken enkele logs over dit fantastische land. Om te beginnen deze bewerking van een paar vakantiefoto’s.

Al eerder is er op het Brimstone Dreams weblog aandacht besteed aan de honden in The Gambia en er is het fotoalbum The Gambia - the first encounter .

Je denkt misschien ‘t is een ereteken
Een kwestie van een sjiek gezicht
Ik kan een heel duur potje breken
Net wat ik zeg, maar adel verplicht

Men mag met mij geen draak en zo meer steken
Tot mij wordt sjiek het woord gericht (en terecht)
Waar ik markiezen tot mijn vrienden reken
Toch heb je pech, want adel verplicht

Sinds het log over de Blenheim spot op Brimstone weblog staat heeft Caitlin het druk gekregen. Iedereen wil ‘the lucky spot’ even aanraken. Caitlin vindt het aan haar stand verplicht om dit minzaam toe te staan.

Een gracieuse houding heeft ze van nature, maar een beetje extra oefenen kan nooit kwaad. Caitje is er van doordrongen: adel verplicht.

Gwen moet er hartelijk om lachen. En plaagt Cait, dat ze voor de andere helft maar een gewone eendenkooihond is.

Maar een beetje jaloers is Gwen ook wel. Wordt het niet eens tijd dat de herkomst van de Boomer uit de doeken wordt gedaan? Wie weet is dat wel een ietsepietsie koninklijk of met stoere ridders ofzo. Misschien wel een Oosters mysterie?

Gelukkig drijft de afkomst geen wig tussen de kleine meisjes. Samen ravotten en gek doen blijft toch het belangrijkste. En natuurlijk  samen wachten totdat er iets of iemand langs het huis komt.

De volledige tekst van het lied ‘Adel verplicht’ uit ‘Kunt U mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer?’

Langs het paadje naar achter lieten afgelopen zondag de narcissen hun vrolijke trompetten zien. De bollen zitten daar nu twee jaar in de grond en ze hebben het er kennelijk naar hun zin net onder de bomen.

Met de voorspelde storm voor vandaag was Brimstone bang dat deze voorjaarspret maar van korte duur zou zijn. Maar ze houden zich kranig. Aan het eind van de middag stonden ze er, weliswaar wat scheef, nog goed bij.

Al tienduizenden jaren spelen honden een belangrijke rol in het leven van mensen. Afstammelingen van de wolf, die in de nabijheid van nederzettingen gingen leven van het menselijk afval, bleken allerlei nuttige functies voor de mens te kunnen vervullen. Archeologische vondsten tonen waarschijnlijk waardering voor de hond, zoals deze 6000 jaar oude Perzische drinkbeker en een voorbeeld van een afbeelding uit de Egyptische oudheid.

Langzaam maar zeker ontwikkelden zich door een bepaalde mate van selectief fokken allerlei verschillende groepen honden. Die groepen ontstonden door het werkdoel dat mensen met de dieren hadden. Honden voor de jacht, het hoeden van het vee, bewaking van het erf, het trekken van vrachten, vermaak en gezelschap.

Men combineerde honden die goed waren in een bepaald soort werk. Uiterlijk gingen die honden vanzelfsprekend steeds meer overeenkomsten vertonen. Maar dat was niet het doel van het fokken, alleen de functionaliteit voor het werk telde. En als dat nodig was werden honden uit andere werkgroepen gebruikt om bepaalde eigenschappen te verbeteren of te veranderen. Er ontstonden ook streekeigen soorten werkhonden, die wel overeenkomsten hadden met de honden voor hetzelfde werk in een andere gebied, maar juist meer toegespitst waren op de plaatselijke omstandigheden.

In zekere zin was er sprake van rassen, maar niet in de beperkende betekenis die we er nu aan verbinden. Die strikte scheiding tussen groepen en typen honden  ontstond pas zo’n 160 jaar geleden in Engeland.

Halverwege de negentiende eeuw, het Victoriaanse tijdperk, ontstond het fenomeen hondenshow. Daarbij ging men vaststellen welke honden wel of niet tot een ras behoorden. Dat vaststellen gebeurde aan de hand van een ’standaard’. De mooiste hond, althans wat men toen de mooiste vond, werd beschreven en de honden op de shows werden beoordeeld aan de hand van de kenmerken van die hond. En dat waren niet de werkeigenschappen, maar vooral uiterlijke kenmerken. Bestond een ‘ras’ eerst nog uit zowel honden met spitse oren als tiporen, als het voorbeeld voor de standaard een tipoor had dan vielen alleen nog die honden in de prijzen die tiporig waren. Hun werkeigenschappen, die altijd doorslaggevend geweest waren, verdwenen hiermee uit beeld

Er ontstonden rasverenigingen en stamboeken. En omdat een groep honden, die eerst op functionaliteit bij elkaar hoorde, vanzelfsprekend qua uiterlijk niet allemaal onder dezelfde standaard kon vallen, ontstonden er nog meer rasverenigingen met eigen standaarden en stamboeken. Een groep honden, die eerst bij elkaar hoorde, viel door iets onbelangrijks, om bij het oorvoorbeeld te blijven, als  tipoor of spitsoor uiteen.

De rage van hondententoonstelling waaide ook over naar Amerika. In Harper’s Weekly verscheen in mei 1880 deze spotprent, getiteld ‘The Dog Congress - Candidates for the Bench Show’ .

De stamboeken die in die tijd werden opgezet werden al heel spoedig gesloten. Slechts een relatief kleine groep honden, die zo dicht mogelijk de opgestelde standaard benaderde, werd geregistreerd. Alleen honden die afstamden van twee stamboekhonden werden van dan af beschouwd als raszuiver.

Raszuiver, een begrip dat in de Victoriaanse maatschappij aan waarde won. Waren het eerst eeuwenlang de adellijke en vorstelijke dynastieën, die binnen eigen kring trouwden en daarbij incest niet uit de weg gingen, in de negentiende eeuw verbreidde het zich verder tot volken en zelfs tot het fokken van dieren en niet alleen honden, ook vee moest raszuiver worden. Dat de leden van de koningshuizen er niet gezonder op werden zag men over het hoofd. Hemofilie, mentale stoornissen, lichamelijke deformaties waren al bijna een normaal verschijnsel binnen de koningshuizen van verschillende landen.

Helaas, want ook met het fokken van honden werd inteelt heel normaal en zelfs de aanbevolen en gangbare manier bij de rashond, die nu een feit was. Er werd doorgefokt met de nakomelingen van het kleine groepje honden waar men het stamboek mee begonnen was. Winnen op de shows werd het hoogst haalbare. Een fokker telde pas mee als hij/zij showkampioenen had en er werd eigenlijk alleen nog gefokt met die kampioenen.

En deze wijze van fokken bleef niet beperkt tot Engeland, al snel werd elders in de Westerse wereld het Engelse systeem overgenomen. Ondanks de spotprent in Harper’s vonden ook in New York jaarlijks hondententoonstellingen plaats, zoals in Madison Square Garden in 1899.

Wie zich in de hedendaagse rashond gaat verdiepen komt tot een verbijsterende ontdekking. Het gehele systeem zoals dat bedacht is in het Victoriaanse Engeland bestaat nog steeds. Ondanks de enorme toename van kennis op het gebied van genetica zijn de rasverenigingen en de fokkers angstvallig vast blijven houden aan raszuiverheid, gesloten stamboeken, inteelt, fokken met alleen showkampioenen. Het zal niet verbazen dat het na anderhalve eeuw slecht gaat met de rashonden, met sommige rassen helaas heel beroerd. Zo beroerd zelfs dat er meer ongezonde honden geboren worden dan gezonde, maar ze zijn wel ‘mooi’.

Slechts een klein groepje fokkers streeft naar verandering, naar aanpassing van de fokkerij aan de hedendaagse kennis, naar gezonde honden. Ze stuiten keer op keer tegen een conservatieve muur, tegen een muur van fokkers en rasverenigingen die uiterlijk en achterhaalde tradities laten preveleren boven gezonde, zowel fysiek als mentaal, honden.

De foto van je winnende hond in het kynologenblad is nog steeds het hoogst haalbare, net zoals dat in 1870 het geval was met deze honden die gewonnen hebben op de show in Glasgow.

Een druilerige zondagmiddag  in maart kan goed opgevrolijkt worden door alvast te gaan werken aan een zomerse tuin vol bloemen. In de schuur is Brimstone vanmiddag begonnen met het zaaien van de Flower Fairies, de eenjarigen planten . De meeste zaadjes zijn geschikt om in een koude bak te laten ontkiemen. Een echte koude bak is er niet, maar op een zaaitafel buiten in een krat met een plastic plaat erover heen moet  ook goed gaan.

Tijdens het leuke karweitje van het zaaien is er zicht op nog meer zomerse pret. Een zakje met Dahliaknollen. Alhoewel het plan is zoveel mogelijk zelf te kweken, verdween dit zakje vrijdagmiddag bij Aldi zomaar in het karretje, voor € 1,19 kan je dat niet laten liggen.
In het bakje er naast zit haar van het Boomertje Gwen. Er moet nog een bal van gaas worden gemaakt, waar het haar buiten in wordt opgehangen voor vogeltjes die het misschien kunnen gebruiken als nestbekleding. (Een leuke tip, onlangs op een ander weblog gelezen.)

Slechts een paar soorten zaad moeten wat warmer staan om te ontkiemen. Er zijn ook wat zaadjes bijgezet die eveneens buiten staan, eens kijken wat het beste resultaat geeft. De vensterbanken in de hondenkamer zijn speciaal voor dit doel aangebracht. De potjes staan er op het oosten, niet in de brandende zon, maar wel met veel licht. ’s Nachts brandt de kachel, dus de temperatuur komt niet te laag. Zodra de zaadjes zijn ontkiemd, gaat het plastic van de potjes.

Buiten gaat het goed met de Prikneuzen . Inmiddels zijn er meer zaailingen van de vaste planten verspeend. Nog even en er is alweer een tekort aan uitzetruimte. Over een oplossing wordt nagedacht, dus die komt er zeker weer.

Waar bijna onmogelijk een tekort aan kan komen zijn potjes.

Vorig jaar zomer heeft Brimstone via Marktplaats in één koop voor een prikkie 7000 potjes gekocht. De bakken en een aantal kratten mochten gratis mee in het aanhangertje. Het is nu echt een gevalletje, beter mee verlegen, dan om verlegen.

Klik voor de gehele blend op de afbeelding

Aliénor d’Aquitaine, vertaald Eleonora van Aquitanië, een Middeleeuwse koningin. Geboren in Poitiers in 1121 en op een voor die tijd zeer hoge leeftijd van 82 jaar in de abdij van Fontevraud in het jaar 1204 gestorven. Een intelligente, vastberaden en levenslustige vrouw, die zeker voor die tijd van het hoofse hofleven een feministe genoemd mag worden.

Door haar huwelijk met Lodewijk VII is zij koningin van Frankrijk geweest en later nadat zij hem aan de kant had gezet, als echtgenoot van Hendrik II koningin van Engeland. Met die laatste krijgt zij 8 van haar 10 kinderen, waaronder de latere koning Richard Leeuwenhart. Voor alle drie de koningen is zij een stuwende kracht en zeer invloedrijke vrouw geweest.

Voor deze blend is gebruik gemaakt van verschillende filters en zogenaamde maskers en deze twee afbeeldingen.

Je hond kan niet goed alleen zijn of heeft last van artrose, je kat doet het naast zijn bak, je paard kreupelt voor elke mogelijke kwaal of gedragsafwijking van je dieren bieden de natuurgeneeskundige therapeuten voor dieren een schijnbare oplossing.

Maud controleert of de pup geen kwakmiddel krijgt toegediend

Behalve bij een enkele reguliere dierenarts, die naast echte veterinaire behandelingen z’n patiënten ook blootstelt aan homeopathie, acupunctuur en meer onzinnige, vooral ‘holistische’, behandelwijzen, kan de dierenbezitter tegenwoordig ook terecht bij een heel scala aan praktijkjes van natuurgeneeskundig therapeuten.
Je hoeft niet veel moeite te doen om deze winkeltjes in alternatieve behandelwijzen te vinden, op internet stuit je met gemak op de vaak fraai ogende websites van de dierentherapeuten.

Beaglepup oefent de nieuwste meditatietechniek

Op die sites wordt de visie van de therapeut uiteen gezet, die er meestal op neer komt dat het dier vooral natuurlijk en holistisch behandeld dient te worden en de behandelingen die in de aanbieding zijn worden geëtaleerd. Die laatsten strekken zich uit van het voorschrijven van Bach Bloesemremedies, homeopathische middelen of gewreven celzouten tot Reiki, edelsteentherapie of acupressuur. Vooral ook geven de therapeuten hoog op over de opleidingen en cursussen die zij hebben gevolgd.