Brimstone

Laine is ruim 11,5 jaar en daarmee de oudste van de Brimstone Beagle Bende. En alhoewel ze over het algemeen nog zeer actief is, wil ze op zondagochtend wel even lekker van het zonnetje genieten. En wat is het dan fijn als Maud je hoofd knuffelt.

En even later Kilroy je ogen komt schoonmaken.

Maar als je het genoeg vindt, moet je dat gewoon kunnen zeggen. Kilroy begrijpt de boodschap direct.

En dan komt Roosje gezellig bij je zitten, even meiden onder elkaar.

En die is zo lief om voor je in de gaten te houden wat er boven je gebeurt.

Zo kom je de zondagochtend best door, dat is wat ze nou een genoegelijke oudedag noemen.

Meer foto’s van de honden op deze zondagochtend staan in het album Brimstone’s Hondenbende

Tegenover Huize Brimstone & Co dartelen in de wei de lammetjes alweer rond. Gister geen vrolijk februarizonnetje, maar wat grauwe mist. Dat hoort er ook bij in deze tijd. Deze ooi wilde haar twee kinderen wel  showen.

De andere moeders met kroost stonden allemaal wat verderop in het mistige landschap.

De nachten zijn nog flink koud, dus ’s nachts gaan het hele spul op stal. Aan het eind van de middag komt de boer.

De allerjongsten haalt hij even op, die snappen nog niet wat er gaat gebeuren.

De anderen zijn het al gewend en lopen zelf voor de boer uit.

Nog even om je heen kijken en dan naar bed.

Caitlin is nu 8,5 maand. Ze is geen pup meer en mag zich nu wel een jonge hond noemen. Ze is nog niet ‘af’, zoals dat in kynologische termen zo mooi heet, maar toch kun je nu goed zien wat voor type hond ze is. Bij elke hond is dat interessant, maar bij haar nog een beetje meer, omdat ze een kruising is tussen twee rassen.

Links de Cavalier King Charles Spaniel en rechts het Kooikerhondje. Dit zijn overigens geen foto’s van de ouders van Caitlin, maar twee willekeurige rasfoto’s om een indruk te geven. De naam Cavko Spaniel is een verzinsel van Brimstone, maar dekt de lading aardig. Hier staat Caitlin in ongeveer dezelfde stand. Haar showy fotograferen lukt niet echt, want ze staat maar heel zelden stil.

Ze zal niet de hoogte van een Kooiker krijgen, die hebben een schofthoogte van zo’n 35 tot 40 centimeter. Cait haalt de 30 nog niet eens, wat dat betreft is ze meer Cavalier. Haar oren daarentegen zijn des Kooikers, maar missen de zogenoemde oorbellen (de lange zwarte plukjes aan het eind), alhoewel dat nog zou kunnen komen. Wat ze wel van haar Cavaliervoorgeslacht heeft is de zogenaamde Blenheim spot, de rode stip in het wit op haar achterhoofd. Voor een Cavalier met de kleur van Caitlin is dat zeer gewenst. Maar ze hebben het niet allemaal, maar onze Cait wel! Hier op de foto met Sleipnir.

En haar karakter? Caitlin is buiten een hele actieve hond en daarin lijkt ze dus echt op het hondje dat vroeger de kooiker in de eendenkooi hielp bij zijn werk. Grappig is dat ze uit zichzelf langs de hekken heen en weer loopt, alsof daar eenden achter zwemmen. In huis is het een schat van een hond, speels, maar ook rustig op z’n tijd. Voor vreemden kan ze wat terughoudend zijn, dat past bij een Kooiker. In de Beaglegroep kan ze prima haar draai vinden en laat ondanks haar geringe afmeting niet met zich sollen. Samen met B’Elanna staat ze paraat.

En waarom gekozen voor een Cavko? Niet om te observeren welke eigenschappen van de twee rassen naar voren komen, alhoewel dat wel erg leuk is. Brimstone wilde al heel lang een Cavalier King Charles Spaniel. Echter van de aanschaf daarvan heeft ze om een eigenlijk heel treurige reden afgezien. Het ras is door de smalle fokbasis en de daaruit onvermijdelijk voortvloeiende inteelt heel erg ongezond. Het merendeel van de honden lijdt aan of is genetisch drager van hartkwalen en/of ernstige neurologische problemen, nog afgezien van enkele andere ziekten die binnen het ras veelvuldig voorkomen.
Bij een kruising met een ander ras, waar niet dezelfde problemen voorkomen is de kans op een gezonde hond vele malen groter.

Natuurlijk is er nooit garantie op een 100% gezonde hond, leven en ziekten horen nu eenmaal bij elkaar. Maar de kans erop moet wel binnen normale proporties vallen en dat wordt bij de hedendaagse rashonden helaas steeds geringer.

Leuk nieuws voor alle Beaglefreaks! Op de prestigieuze Westminster Hondenshow  in Amerika (vergelijkbaar met de Crufts in Engeland) is de Beagle K-Run’s Park Me In First (roepnaam Uno) Best in Show geworden.

K-Run’s Park Me In First
Ras: Beagle tot 15 inch
Sexe: Reu
AKC: HP 16966001
Geboortedatum: 5 mei 2005
Fokker: Kathy Weichert & Leah Bertagnolli
Vader: Ch Windkist A Walk In The Park
Moeder: Ch Legacy’s Lil Secret At K-Run
Eigenaars: Caroline Dowell & Eddie Dziuk & Jon Woodring & Kathy Weichert

Brimstone is geen grote fan van hondenshows, vooral omdat ze een negatieve uitwerking hebben op het verantwoord fokken van een ras, maar eerlijk is eerlijk, dit vindt ze toch wel een beetje leuk.

Op de site van de Westminster Kennel Club staan video’s van de keuringen van alle rassen en de groepen. Voor de Beaglefans is dit de link naar de Beaglekeuring.

Toevoeging

Op internet nog een superleuke video gevonden van het moment dat bekend wordt gemaakt dat Uno de winnaar is. Hij lijkt er zelf ook nogal verguld mee. De video stond bij dit aardige verslag over de winnaar.

Het weer van het afgelopen weekend geeft de kriebels. Buiten aan de slag! Op zaterdagochtend is het bijna moeilijk om een keuze te maken uit alle klussen die liggen te wachten om aangepakt te worden. Brimstone & Co hebben gekozen voor het opruimen van de strook tussen huis en hondenveld.

Links het postzegeltuintje en achteraan de kweektafels. De groene plastic tafel daarop potjes met stekken en daar vlak achter, nauwelijks zichtbaar, een plantenbak met klimrek, die eindelijk eens naar de bedoelde plek moet.  Voordat er maar wat aangevat kon worden gilden de dakgoten: ‘Leeg ons’. Dit zijn gelukkig makkies, omdat er geen trap aan te pas hoeft te komen.

Genoeg te doen. Na het nodige geruim en afvoer van blad, eindelijk ‘opbouwend’ werk. De plantenbak naar zijn plekje.

Links van de houten plankenbak een pot met het prille begin van Clematis uit stek. De exacte naam van de Clematis is onbekend, het was een plant die hier al wat stond te kwakkelen met af en toe een lila/paars bloempje. Spannend of de nakomelingen het enthousiaster gaan doen. Aan de rechterkant vorig jaar genomen stekken van Lavatera ‘Barnsley’.
In de houten bak nog niets, nou ja, aarde en halverwege een laag geitenmest. Voor deze bak is afgelopen week bij kwekerij De Border Rosa ‘Clg Cecile Brunner’ besteld. Als ze komende week wordt bezorgd is haar bedje gespreid.

De doorbloeiende klimroos Cecile wordt op de site van de kwekerij zo beschreven: ‘Roze miniatuurbloemen in een schitterende theeroosformatie, niet groter dan een vingerhoedje. Een sterke klimmer. Zoete geur. Een zomerbloeier. 600 cm.’  Op internet vond Brimstone deze foto van Cecile.

En nu maar hopen dat ze zich hier ook tot zo’n rozewolkweelde wil gaan ontwikkelen over en langs de hekken van het hondenspeelveld.

De groene plastic tafel was bedoeld als tijdelijke oplossing. De honden en hun baasje hebben dit  weekend aangewend om een meer permanente voorziening in elkaar te timmeren voor nog meer bakken met potjes gevuld met zaaisel en stekken.

Een ‘zwevende’ kweektafel, de honden leveren niets in en de kweekhoek blijft ondanks de uitbreiding met meer afzetplek lekker ruim. De nieuwe tafel wordt voor het overgrote deel gemaakt van ‘afvalhout’, oude pallets die anders vernietigd zouden worden. Voor Brimstone & Co begint het een ’sport’ te worden om dit hout te verzamelen en in en om het huis weer een nieuwe bestemming te geven.

De tafel is een aanwinst, Brimstone is er erg blij mee. Behalve dat het ruimtebesparend is, is het straks voor de opkweek van de eenjarigen ook heel handig. De zaadjes daarvan beginnen in de vensterbanken van de hondenkamer. De gespeende zaailingen kunnen in april, begin mei zo heel gemakkelijk overdag even naar buiten om af te harden.

Volgend weekend wordt de tafel helemaal afgemaakt. Morgen en overmorgen worden nog  de puntjes op de i van het opruimwerk gezet.

Brimstone heeft vandaag voor het eerst geprobeerd filmpjes met haar fotocamera  te maken. Het is even wennen. Maar ook het bewerken en in het juiste formaat zetten om het op het log te krijgen is een…………..uh…………..leerproces.

Het eerste probeersel wordt even geshowd. In de toekomst komt er meer, zeker wat langer en wie weet van betere kwaliteit. Er lopen hier genoeg filmsterren in de dop rond tenslotte.

Op het filmpje is te zien dat de hekjes naar het achterspeelveld opengezet worden. Dat gebeurt bijna elke dag, maar toch is het steeds een moment van grote vreugde en opwinding, een hondenpoot is gauw gevuld.

Het filmpje start als je op de foto klikt. Vergeet niet je geluid aan te zetten!

De schelpenvisser - Jan Zoetelief Tromp (1872-1947)

Schelpenvisser is een oud beroep. Al in de 11-de eeuw is er in geschriften sprake van schelpenvissers. Er werd hoofdzakelijk gevist langs de Noordzeekust, maar ook wel op de Waddenzee. Kerkjes uit de elfde en twaalfde eeuw in Noord Nederland zijn gemetseld met schelpkalk. Waarschijnlijk is dit afkomstig van de Waddenzee schelpenvisserij.

Langs de Noordzeekust, voornamelijk in Katwijk en Noordwijk, werden de schelpen vanaf de vloedlijn op karren geschept, zoals op het schilderij hierboven. De schelpen uit de Waddenzee werden gewonnen met kleine schepen, pramen, met slechts een tweekoppige bemanning. Door de Staten van Holland werden in de 18-de eeuw beperkingen aan de Waddenzee schelpenvisserij opgelegd, omdat men veronderstelde dat de zandbanken er door losgewoeld werden.

De schelpen werden gebruikt als wegverharding, maar voor het grootste deel werden ze afgevoerd naar de kalkbranderijen om ze te verwerken tot kalk. Deze kalk werd gebruikt in metselspecie, in de glasindustrie en in de landbouw vanwege de zuurneutraliserende werking.

In de kalkbranderijen waren niet alleen schelpen nodig, maar ook brandstof. Veel branderijen werden dan ook gevestigd waar de toevoer van beide weinig problemen opleverden. Vlakbij en in verveningsgebieden waren dan ook een aanzienlijk aantal branderijen. In Zuidwest-Drenthe en het aangrenzende Overijssel gingen vervening en kalkbranderijen hand in hand. Turf was volop beschikbaar en via de vele  vaarten en kanalen konden de schelpen worden aangevoerd en de kalk later weer afgevoerd.

In Drenthe zijn de restanten van slechts twee kalkbranderijcomplexen bewaard gebleven. Beide liggen ze aan de Drentsche Hoofdvaart, de een in Meppel en deze twee torens in Dieverbrug.

Dit complex is nog niet zo heel oud, het is opgericht in 1925. Het zijn kalkovens met een toren. In vroeger tijden ontbrak de toren op de oven en zag het er zo uit.

Kalkovens bij Hillegom - Hendrik Tavenier (1744-1807)

In de ovens werden de schelpen en de turf laag voor laag ingebracht. Dit werd verhit tot 900-1200 graden celsius. Het proces zette de schelpen om in koolzuurgas en calciumoxide. Dit calciumoxide is ook bekend onder de naam ongebluste kalk. Deze ongebluste kalk werd uit de oven geschept en uitgespreid op de vloer in het zogenaamde leshuis. In deze schuur werd het met water besproeid, waardoor de schelpen uiteen vielen in kalk. Dit gehele proces bracht behoorlijk wat stank voort en was toen al een bron voor luchtvervuiling.

In 1925 werden in Dieverbrug twee ovens en een leshuis gebouwd. Een jaar later kwam er ook een transportband, een zogenaamde jacobsladder. Een derde oven werd er in 1928 bijgezet, waarvan op de foto hierboven het fundament nog is te zien.

In de vijftiger jaren stagneerde de verkoop van de schelpkalk omdat men gebruik ging maken van de kwalitatief betere steenkalk uit de Limburgse mergelgroeven.

In 1952 werden de ovens gesloten. De derde oven en het leshuis werden in 1959/60 afgebroken, terwijl de beide andere ovens langzaam maar zeker in verval dreigden te geraken.

Nadat in 1971 en 1983 pogingen tot restauratie waren mislukt, lukte het de stichting "Drents Monument" om in 1993 de beide overgebleven kalkovens te laten restaureren. 

Rondlopend bij de twee ovens en de restanten van de jacobsladder in Dieverbrug is het niet echt goed mogelijk meer om een voorstelling te maken van het werk dat daar is verricht. Bij het zien van onderstaand plaatje wordt er ineens veel duidelijk.

Kalkovens - Johan Coenraad Herman Heyenbrock (1871-1948)

Dit is niet het complex in Dieverbrug, maar heel veel anders zal het niet zijn geweest. Nu staan de twee ovens als een fraai element in het landschap. Het ziet er bijna idyllisch uit. Het is goed dat ze bewaard blijven als industrieel erfgoed. Ook om te onthouden dat daar heel hard gewerkt is onder gevaarlijke en ongezonde omstandigheden.

Meer foto’s op groot formaat van de kalkovens in Dieverbrug staan in het album Uffelte en omgeving

Gwen en Caitlin hebben vanmorgen de koppen bij elkaar gestoken. Brimstone zat er zo zielig bij, ze moest een beetje geholpen worden in huis.

 Ze dachten er een tijdje over na, ook omdat het een verrassing moest zijn. Dus niet iets aanpakken in de huiskamer, dat ziet ze direct. Aan de slag in de slaapkamer dan maar, dat stapeltje tijdschriften naast het bed was ze al langer een doorn in het oog.

En wat was Brimstone blij toen ze zag wat ze hadden gedaan! Gelukkig voelt ze zich iets beter dan gister. Het oor steekt wat minder, alhoewel het hoofd nog met watten is gevuld. Nog een paar van die ‘natte krant dagen’ en het leed is weer geleden.

Gwen en Caitlin vonden het na gedane arbeid goed rusten ……………even relaxen op de bank.

Gelukkig hoeft Gwen niet echt onder de wol. Ze speelt hoe Brimstone zich voelt. Niets ernstigs, een fikse griep en een oorontsteking. Van echt lekker onder de wol kruipen kan geen sprake zijn, want de honden en katten moeten hun dagelijkse verzorging hebben. Maar van veel meer dan dat en een beetje duf voor de pc hangen komt het niet. Het loggen staat dus even op een laag pitje.

De wereld van Brimstone bestaat uit honden, katten, tuinieren, geschiedenis…………en………..en……… nog heel veel meer. Maar zeker ook uit digitaal  ‘rommelen’ met afbeeldingen. En dan zo goochelen dat daar weer iets nieuws uit ontstaat. Vandaag is dit in elkaar gerommeld.

Klik op de afbeelding voor de gehele blend

Met deze hobby is Brimstone al jaren bezig. Op de vraag ’hoe doe je dat?’ is moeilijk antwoord te geven. Het begon met een online cursusje voor de basistechnieken en dan rolt het al doende door. Op internet zijn er veel tutorials (lessen) te vinden voor de beginner en gevorderde. Meestal wordt door Brimstone geen gebruik meer gemaakt van tuts. Maar af en toe vindt ze het wel leuk om lessen te volgen. Ze geven inspiratie en  andere technieken komen onder de aandacht.

Voor deze ‘blend’ is uitgegaan van dit tutorial . Het basisontwerp van de tut is overeind gebleven, maar aan de invulling is het een en ander veranderd. Het bijgeleverde materiaal is vervangen door eigen tubes (knipsels) en een afbeelding. Dit zijn de drie gebruikte plaatjes.

Een hele korte ‘making of…..’, maar wellicht toch verhelderend voor wie er iets meer van wil weten. En als je denkt: ‘dat ga ik ook doen’, een waarschuwing vooraf: het is vreselijk verslavend!

Brimstone kan er een tijdje mee stoppen, maar als ze weer begint……….
They tried to make me go to rehab but I said ‘no, no, no’